Jak należy rozważać Pismo św.?

Pytanie w podobnej sprawie było już omawiane. Polecam poczytać, żeby nie powtarzać:

https://teologkatolicki.blogspot.com/2018/03/czy-koscio-zaleca-czytanie-pisma-sw.html

Rozważanie Pisma św. jest szczególnym przypadkiem używania Pisma św. Wskazuję na główne zasady:

1. Pierwotnym i właściwym miejscem czytania i rozważnia Pisma św. jest liturgia Kościoła. Pismo św. już Starego Testamentu nigdy nie było przeznaczone do prywatnego czytania. Wiąże się to nie tylko i nie przede wszystkim z umiejętnością czytania i interpretowania lecz przede wszystkim z celem i charakterem Pisma św.: jest ono świadectwem publicznego Objawienia Bożego, nie lekturą do prywatnego użytku. Potwierdza to także doświadczenie historii: stosowanie prywatne często a nawet zwykle prowadziło do herezyj czy przynajmniej błędów, także o bardzo dalekosiężnych i poważnych skutkach. 

2. W Kościele byli zawsze uczeni teologowie, zwykle duchowni, którzy już przez częsty udział w czytanie Pisma św. w liturgii mieli z nim intensywny kontakt, poszerzany i pogłębiany w osobistym studium, które zawsze zawierało także nabożne rozważanie, odpowiednio do świętego przeznaczenia i charakteru tych ksiąg. Żywe nauczanie Kościoła, zwłaszcza w katechezach i homiliach, było zarówno owocem jak też środkiem zabezpieczającym przed fałszywym podejściem i fałszywymi interpretacjami.

3. W trosce o właściwe podejście oraz dla ochrony przed używaniem Pisma św. wbrew i przeciw jego celowi i charakterowi, Kościół ostrzegał przed zwodzicielami posługującymi się własnymi tłumaczeniami, oraz zezwalał generalnie jedynie na czytanie Pisma św. w oryginalnych językach (hebrajskim i greckim) oraz w tłumaczeniu łacińskim Wulgaty. Oczywiście nie było zakazu rozważania zapamiętanych słów Pisma św.

4. W średniowiecznych klasztorach mniszych rozpowszechnione było nabożne czytanie Pisma św. także poza liturgią (lectio divina). Zabezpieczeniem przed nadużyciami była zarówno codzienna liturgia wraz z nauczaniem pasterzy jak też studia teologiczne oraz czujność przełożonych. Na takim podejściu opiera się także metoda rozważań podana przez św. Ignacego z Loyoli w jego Ćwiczeniach Duchowych. Jest ona rozbudowaniem, uporządkowaniem i zastosowaniem tradycyjnego podejścia Kościoła do Pisma św. według następujących zasad:

- wierność historyczna

- znaczenie duchowe

- prowadzenie do kontemplacji (nowocześnie mówi się o "żywej relacji z Bogiem") oraz

- realizacji we wskazaniach duchowo-moralnych.

Na podstawie tych zasad można podać następujące praktycznie reguły:

1° Zanim się zabierzemy za samodzielne, prywatne czytanie Pisma św., należy wpierw dobrze znać prawdy wiary katolickiej wyłożone w katechiźmie. 

2° Należy przeczytać podstawowe dokumenty Kościoła odnośnie właściwej interpretacji Pisma św., zwłaszcza encykliki papieskie oraz dokumenty soborowe.

3° Dobrze jest przeczytać przynajmniej jeden komentarz do Pisma św. (czy przynajmniej danej księgi) pochodzący od któregoś z Ojców Kościoła czy Doktorów Kościoła (św. Tomasz, św. Bonawentura itp.). Wśród egzegetów współczesnych bardzo trudno jest znaleźć teologa, którego myślenie nie byłoby skażone egzegezą heretycką, protestancką czy modernistyczną, negującą czy to prawdy wiary, czy wręcz boskie natchnienie Pisma św.

4° Ważne i pożyteczne jest też skorzystanie z fachowego wprowadzenia do rozważania Pisma św., zwłaszcza według metody ignacjańskiej.

5° Istotne jest odpowiednie osobiste podejście do lektury i rozważania Pisma św., tzn. w duchu modlitwy i pobożności, nie dla zaspokojenia ciekawości, szukania tylko wiedzy, czy tylko dla celów czysto apologetycznych. Innymi słowy: konieczne jest czytanie jako świadectwa Bożego Objawienia danego ludzkości, w tym także każdemu osobiście, ku uświęceniu każdego. Do tego konieczne jest duch modlitwy, życie w łasce uświęcającej, przyjmowanie sakramentów świętych, oraz moralne prowadzenie się.

6° Konieczne jest regularne konsultowanie się czy to ze spowiednikiem czy z duszpasterzem, tzn. poddanie swoich osobistych przemyśleń nauczaniu Kościoła.