Zasady komentowania: bez anonimowych komentarzy

Jak długo Pan Jezus przebywał w otchłani śmierci?


Rzeczywiście św. Tomasz omawia tę kwestię w swojej Summa Theologiae (III, q 52, a 4):


Po zaprezentowaniu poglądów w tej sprawie, wyraża swoją opinię, że z powodu przebywania ciała w grobie przed zmartwychwstaniem bardziej odpowiednie było przebywanie duszy Pana Jezusa w otchłani śmierci (nazywanej nieco myląco piekłem, infernum). Jest to więc argument filozoficzno-antropologiczny. Jedynym argumentem pozytywnym (źródłowym), który św. Tomasz przytacza, są słowa św. Piotra z kazania w Dziejach Apostolskich (2,24): "Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim". Nie są to więc słowa potwierdzające wprost i jednoznacznie opinię św. Tomaszową. 

Przeciw niej przemawiają zarówno cytowany pogląd św. Augustyna, że dusza Zbawiciela nie pozostawała w otchłani śmierci, jak też słowa Pana Jezusa do dobrego łotra (Łk 23): "jeszcze dziś będziesz ze Mną w raju".

Św. Tomasz nie powołuje się na wskazanie słowa z Exsultet:

"To jest noc, w którą Chrystus, zburzywszy więzy śmierci, wstępuje z piekieł jako zwycięzca.""Haec nox est, in qua, destructis vinculis mortis, Christus ab inferis victor ascendit."

Jest to o tyle zrozumiałe, że jest to poezja religijna a teza nie jest wypowiedziana jednoznacznie.
Po pierwsze należy wziąć pod uwagę znaczenie liturgicznego "hodie": nie należy tego rozumieć ściśle chronologiczne lecz jako liturgiczne upamiętnienie zdarzenia. Innymi słowy: śpiewanie tych słów w noc Wigilii nie musi oznaczać, że chodzi o wydarzenie z nocy przed Zmartwychwstaniem.
Po drugie, może tutaj być zawarty skrót, czyli pominięcie tymczasowego przebywania w niebie. Wstępowanie ("ascendit") odnosi się bowiem do zwycięskiego tryumfu, który stał się widoczny w Zmartwychwstaniu, a mógł mieć miejsce wcześniej w sposób ukryty.

Podsumowując:
- Nie ma jednoznacznych danych Bożego Objawienia w tej kwestii. Tym samym dopuszczalne są różne opinie teologiczne.
- To opinie zależą od przesłanek nie należących do Bożego Objawienia i mają swoje zarówno mocne jak też słabe strony. W opinii św. Tomaszowej trudność polega na tym, jak wyjaśnić przebywanie nieśmiertelnej duszy Syna Bożego w otchłani śmierci. Ponadto przemawiają przeciw niej słowa Pana Jezusa do dobrego łotra. Trudność w opinii przeciwnej natomiast polega nie możliwej niezgodności ze słowami "Exsultet", przy czym nie jest to źródło o wysokiej randze teologicznej, wobec czego nawet św. Tomasz się nim nie posłużył.

Czym jest niebo?


Niebo na pewno nie jest Edenem, o którym mówi Księga Rodzaju. Z prostego powodu: historii ludzkości i świata nie można odwrócić. Po drugie, niebo nie jest miejscem na Ziemi. To wyrażenie wskazuje już na rzeczywistość ponadziemską i ponadkosmiczną, która przewyższą doczesność, aczkolwiek jest rzeczywistością stworzoną. Niebo jest stanem stworzenia przemienionego, uwielbionego czyli mającego udział we wiekuistości Boga wiekuistego (teologowie greccy mówią o "przebóstwieniu").

Oznacza to, że stworzenia w niebie nie tracą swojej stworzoności czyli pochodzenia od Boga i natury, lecz zostają wyniesione do stanu wyższego, stanu uczestniczenia w chwale Boga samego.

Dla nas ludzi oznacza to, że nic z doczesnych wartości, które są dziełem Boga, nie zostanie utracone, lecz zostanie spełnione w najwyższym stopniu, w najwyższej aktywności i doskonałości. Dopiero w niebie zostaną w pełni rozwinięte ludzkie siły i zdolności, po zmartwychwstaniu także zdolności ciała, w tym zmysłów, uczuć, nie tylko intelektu. Zdolności miłowania, radowania się, udzielania się i komunikacji również osiągną najwyższy możliwy stopień i intensywność, w zupełnej harmonii i pokoju. Na pewno nie będzie nudno :-)

Jak należy ocenić "orędzia Cypriana Polaka"?


Oto fragment tych rzekomych objawień:


Oczywiście ocena treści religijnych rozpowszechnianych publicznie należy do kompetenecji biskupa miejsca czyli ordynariusza ich autora (jeśli sprawa ma zasięg szerszy, wówczas mogą się włączyć także inni biskupi). Jednak nie trzeba wielkiej wnikliwości teologicznej, by rozeznać, jakiego rodzaju są to "orędzia". Tak więc nie trudno zauważyć, że jest to budowanie własnej popularności za pomocą treści z dziedziny sensacyjek i to tak banalnych, że z pewnością nie mających nic wspólnego ze zjawiskiem nadprzyrodzonym jakim są autentyczne objawienia prywatne. Ktoś tu widocznie cierpi na potrzebę popularności i zwodzenia ludzi, wykorzystując ich ciekawość i naiwność.

Czy można być zbawionym nie chodząc do kościoła?


Zbawienie wieczne zależy od stanu duszy w momencie śmierci. Ten stan jest w sposób pewny wiadomy tylko Panu Bogu. My możemy jedynie wnioskować z okoliczności i objawów.

Oczywiście normalną drogą stanu łaski uświęcającej są sakramenty święte, w tym wypadku przynajmniej Ostatnie Namaszczenie. Połączone być powinno, jeśli jest możliwość, ze Spowiedzią i Komunią św. Takie przygotowanie na przejście do wieczności jest wielką łaską, na którą zwykle trzeba sobie zapracować i zasłużyć. Gdy ktoś zaniedbuje praktyki religijne za życia, to często jest tak, że nie ma sposobności ani chęci przyjęcia sakramentów przed śmiercią, nawet jeśli byłby czas. Gdy życie kręci się wokół doczesności, wówczas śmierć jest często zaskoczeniem, mimo sygnałów ostrzegających.

Wracając do pytania o los zmarłego ojca. Oczywiście jest tutaj wiele czynników: dlaczego nie chodził do kościoła, czy przyjął Sakramenty św. przed śmiercią, czy się przynajmniej modlił, czy okazywał wiarę i żal za grzechy itp. Jeśli ktoś nie trwał aż do śmierci w odrzuceniu Pana Boga i Kościoła, wówczas można mieć nadzieję, że usposobienie ostatecznie nie było złe. Nie możemy wykluczyć, że dana osoba w ostatniej chwili mogła wzbudzić sobie doskonały żal za grzechy całego życia, który dysponuje do przyjęcia Bożego przebaczenia i łaski uświęcającej. Czy taka postawa jest w poszczególnym przypadku, tego często nie wiemy i nie będziemy wiedzieć. Dlatego należy się modlić za wszystkie dusze, co Kościół też czyni nawet w specjalny dzień w roku, Dzień Zaduszny. Jeśli Kościół nikogo nie ogłosił potępionym to właśnie dlatego, że możemy i powinniśmy się modlić za wszystkich zmarłych, gdyż nie znamy ich losu, a zobowiązani jesteśmy do uczynku miłosierdzia wobec nich jakim jest modlitwa za ich dusze.

Należy pamiętać, że zaniedbywanie praktyk religijnych jest grzechem ciężkim. Nawet jeśli dzięki przebaczeniu grzechów przed śmiercią - czy to w sposób sakramentalny w Ostatnim Namaszczeniu  czy w sposób wyjątkowy wskutek żalu doskonałego - dusza dostąpi zbawienia, to jednak pozostają kary za grzechy, które muszą być odpokutowane w czyśćcu. Tak więc nie należy lekceważyć żadnego grzechu. A grzeszenie zuchwałe, czyli z liczeniem na Boże miłosierdzie i przebaczenie, jest ciężkim grzechem przeciw Duchowi Świętemu i stanowi postawę zamknięcia się na łaskę żalu i tym samym przyjęcia przebaczenia grzechów. Jest to więc zatwardziałość w grzechu i pewna droga na wieczne potępienie.

Czy wyobrażenie sprawiedliwej kary jest grzechem?



Pominę tutaj sam czyn, tzn. czy i na ile bycie w meczecie jest godne potępienia, gdyż jest to osobna sprawa.

Jeśli wyobrażenie to wynikało z pragnienia sprawiedliwej kary, to nie jest ono grzechem. Jednak ukaranie należy pozostawić Panu Bogu, zaś dla winnego należy prosić o łaskę nawrócenia i o miłosierdzie, gdy się nawróci.

Oczywiście znaczenie ma tutaj także pragnienie zapobieżenia czy naprawienie zgorszenia poprzez ukaranie. Wówczas takie pragnienie jest aktem miłości bliźniego.

Czy w piątek Oktawy Wielkanocnej obowiązuje post?

Kodex Prawa Kanonicznego z 1917 r. jak też Kodex z 1983 r. mówią wyraźnie, że poszczególne piątki całego roku są dniami z obowiązującą wstrzemięźliwością od pokarmów mięsnych. Piątek w Oktawie Wielkanocnej nie jest wymieniony jako wyjątek.  

Kodex z 1917 r. jest dość precyzyjny i nie pozostawia wątpliwości:



Kodex z 1983 r. niby powtarza za Kodexem z 1917 r., ale jednak rozmywa: 


Istnieje interpretacja, że piątek Oktawy jest uroczystością (solemnitas), która wypiera post. Jest to możliwa interpretacja dla CIC z 1983 r., ale nie konieczna. I na pewno nie wynika z samego CIC. Ranga Oktawy Wielkanocnej jako solemnitas określona jest w mszale Pawła VI, tym samym obowiązuje jedynie przy zastosowaniu Novus Ordo.

Wiadomo, że w Kościele są także wsześniejsze mszały, jak Missale Romanum św. Piusa V. Do niego dostosowany jest CIC z 1917 r., który odnośnie postu i abstynencji jest precyzyjny i jednoznaczny.

Otóż w CIC z 1917 r. jest powiedziane, że
- tylko niedziele i święta nakazane (czyli z obowiązkiem uczestniczenia we Mszy św. oraz powstrzymania się od pracy) usuwają charakter dnia pod względem pokutnym, oraz że
- usuwają tylko dni z abstynencją i postem oraz z samym postem, czyli nie usuwają dni z samą abstynencją jak piątki całego roku.

Dni Oktawy Wielkanocnej nie są świętami nakazanymi (pojęcie to istnieje także w nowym prawie kanonicznym), tym samym nie usuwają charakteru piątku pod względem postu.


Post scriptum
Temat wywołał dość niespodziewaniu ożywione dyskusje, zwłaszcza głosy protestu zwolenników jedzenia mięsa w piątek Oktawy Wielkanocnej. Jest wśród nich także wielu sympatyzujących z liturgią tradycyjną, a mimo tej sympatii opowiadających się za dyscypliną postną Novus Ordo. Motywy mogą być różne, w tym także niewiedza.

Otóż obchodzenie oktaw świąt jest właściwie nawiązaniem do tradycji starotestamentalnej, gdzie święta tzw. pielgrzymkowe obchodzono przez osiem dni. W Kościele ten zwyczaj pojawił się dopiero w IV wieku, najpierw tylko na Wschodzie. Jednak pierwotnie nie świętowano wszystkich ośmiu dni, lecz jedynie dzień ósmy. Z czasem dni Oktawy Wielkanocnej - która obok Oktawy Epifanii jest nastarsza - otrzymały własne formularze mszalne, co jednak nie oznaczało przyznania im rangi właściwego święta czyli pierwszego dnia Oktawy. W ciągu wieków liczba oktaw rosła, tak że św. Pius V musiał dokonać poważnej redukcji w wydanym przez siebie Missale.

Tak więc dopiero w Novus Ordo zrównano wszystkie dni Oktawy z samym świętem. Jest to nowość nie mająca podstaw w Tradycji Kościoła, zaś podejmująca zwyczaj starotestamentalny i żydowski. Aczkolwiek w sposób niekonsekwentny, gdyż dotyczy tylko liturgii i dyscypliny postnej (wyparcie abstynencji w piątek), a nie świętowania w znaczeniu obowiązku uczestniczenia we Mszy św. oraz powstrzymania się od pracy.

Czy przeznaczenie niweczy wolną wolę?


Pytanie jest bardzo ogólne i nie precyzuje problemu. Dlatego mogę odpowiedzieć jedynie ogólnie.

Tzw. przeznaczenie jest zgodne zarówno z porządkiem stworzenia jak też z wolą i wszechwiedzą Pana Boga. Pan Bóg stworzył człowieka wyposażonego w wolną wolę i chce jego zbawienia. Prowadzenie ku zbawieniu nie niweczy wolnej woli człowieka. Pan Bóg oczywiście zna wolne decyzje człowieka. Przeznaczenie nie przekreśla ich, lecz uwzględnia i obejmuje.

Jaki jest stosunek Kościoła do UFO?



Nie ma oficjalnego stanowiska Kościoła w tej sprawie. Wynika to z następujących powodów:

1. Kościół nie zajmuje się wszystkim, czym zajmują się mniej czy bardziej poważne publikacje. Kościół zabiera głos dopiero wtedy, gdy jest konieczność, tzn. gdy nie wystarczy zwykły, zdroworozsądkowy osąd, oraz sprawa dotyczy bezpośrednio prawd wiary i obyczajów.

2. W kwestii UFO wystarczy zastosować zwykłe zasady zdroworozsądkowego osądu. Prowadzi to dość łatwo do wniosku, że nie można tu mówić o faktach, lecz raczej o fantazji, fingowaniu czy wręcz kłamstwach.

Miesięcznik "Egzorcysta" niestety nierzadko popełnia dość ewidentne oszustwa na czytelnikach zwłaszcza pod względem merytoryczno-teologicznym, na co już kiedyś musiałem wskazać:

https://teologkatolicki.blogspot.com/2018/10/czy-szatan-moze-materializowac.html



Dlaczego grzechy przeciw czystości są ciężkie?



Przede wszystkim należy pamiętać, że Pismo św. nie zawiera całości Objawienia Bożego. Pan Jezus polecił Apostołom: "idźcie i nauczajcie" (Mt 28,19), nie "napiszcie". Spisanie ksiąg Nowego Testamentu następowało stopniowo, wynikało z konieczności utrwalenia na piśmie tego, co mogłoby ulec zapomnieniu czy zamazaniu. Jednak pewne jest, że nie wszystko zostało spisane, jak zaznacza chociażby św. Jan w swojej Ewangelii (21):


Oczywiście ciężar grzechu przeciw VI przykazaniu zależy od zwykłych warunków:
- wagi materii
- świadomości grzechu
- własnowolności.

Gdy podręczniki teologii moralnej podkreślają ciężar grzechów przeciw VI przykazaniu, to chodzi o ważkość tej dziedziny. Wynika to z jej znaczenia zarówno dla rodzaju ludzkiego, gdyż chodzi o przekazywanie życia, jak też ze znaczenie osobistego, tzn. dla równowagi i harmonii osobowej.

Nie trzeba chyba obszernie wykładać, jak głębokie i szerokie są powiązania osobowościowe, emocjonalne, psychiczne i też duchowe. Pan Bóg powiązał dziedzinę sexualności z potrzebą miłości, zarówno jej dawania jak też doznawania. Są to siły i energie bardzo intensywne i zarazem subtelne, obejmujące zarówno sferę duchową człowieczeństwa jak też cielesną. Uporządkowanie i harmonijne działanie w tej dziedzinie jest istotne dla dobra zarówno osobistego jak też społecznego, gdyż warunkuje życie podstawowej komórki społecznej jaką jest rodzina i tym samym początek i rozwój życia każdego człowieka.

Nie chodzi tutaj tyle o ograniczenia i zakazy, co raczej o wyczulenie i odpowiedni szacunek dla tej sfery, a ostatecznie dla drugiego człowieka. Konkretne wskazówki mają temu służyć. Wynikają one zarówno z ogólnych zasad jak też z doświadczenia duszpasterskiego i ogólnoludzkiego.

Istnieje oczywiście ryzyko tzw. kazuistyki, która zwracając uwagę na zasady zewnętrzne może przeoczyć czy pominąć wymiar wewnętrzny, duchowy i intencjonalny. Z drugiej strony etyka subiektywistyczna, kierująca się głównie czy wyłącznie aspektem intencji, łatwo może się zagubić w labiryntach ludzkich pragnień, emocyj, wrażeń i też nieszczerości nawet wobec siebie.

Dlatego generalnie należy kształtować swoje sumienie w świetle katolickiej nauki moralnej, zawartej także w zatwierdzonych przez Kościół rachunkach sumienia. Równocześnie właściwym miejscem do omówienia wątpliwości czy rozterek jest spowiedź czy też rozmowa duchowa z duszpasterzem, który także poza spowiedzią zobowiązany jest do dyskrecji czyli zachowania tajemnicy odnośnie spraw duchowych i sumienia.

Dlaczego tradycyjnie w świątyni niewiasta ma nakrycie głowy, a mężczyzna nie ma?


Zasady zachowania w świątyni, jako pochodne zasad liturgii, nie zależą od zmiennych mód i obyczajów, lecz od prawa naturalnego i objawionego. Istotne w tej kwestii są:
- różnica płci czy dwojakość rodzaju ludzkiego, oraz
- znaczenie nakrycia główy zrozumiałe w sposób prosty i spontaniczny.

Z faktu dwojakości rodzaju ludzkiego, istotnej w porządku stworzenia, wynika konieczność jego przestrzegania i zaznaczenia także w liturgii i zasadach okołoliturgicznych. Innymi słowy: porządek stworzenia musi mieć odzwierciedlenie także w liturgii. Nakrycie głowy jest symbolicznym wyrazem podległości. Niewiasta jest według Księgi Rodzaju podległa mężczyźnie, co oznacza nie tyle panowanie czy ciemiężenie co bycie darem dla mężczyzny oraz pod jego opieką. W liturgii także kapłan ma nakrycie głowy, co wyraża jego podległość Bogu i bycie Jego szczególną własnością, tudzież sprawowanie funkcji liturgicznej w zależności od samego Boga, nie w sposób wolny. Jest to wprawdzie tylko symboliczny wyraz, jednak treść jest fundamentalna i istotna.

Z tego powodu tradycyjna zasada Kościoła - podana w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 r. -  nakazuje, by mężczyźni uczestniczący liturgii oraz w świątyni nie mieli nakrycia głowy, zaś niewiasty by miały:



Wyjątek podany w księgach liturgicznych dotyczy jedynie duchownych sprawujących liturgię, czy to przewodnicząc jej czy asystując. Sposób i momenty nakrywania głowy przez duchownych podczas liturgii są ściśle określone i tym samym nie ma generalnego dopuszczenia lecz jedynie dla wyrażenia godności i funkcji. 

Ostatnimi czasy rozpowszechniło się niestety niezdejmowanie nakrycia głowy w świątyni przez mundurowych - żołnierzy, policjantów, a nawet strażaków, harcerzy czy innych niby mundurowych. Jest to jednoznacznie sprzeczne z zasadami Kościoła, a to z następujących powodów:

1° Podczas liturgii nie mają i nie mogą mieć znaczenia funkcje i godności świeckie, tym samym także mundurowych obowiązują te same zasady co wszystkich wiernych czy uczestniczących.

2° Pełnienie jakiejś warty honorowej nie jest i nie może być funkcją liturgiczną, lecz jest jedynie rytuałem świeckim, który nie ma żadnego znaczenia dla zasad liturgii i kultu Bożego.

3° Powoływanie się na ceremoniał wojskowy również nie ma żadnego znaczenia. W świątyni i podczas liturgii obowiązują wyłącznie zasady kanoniczne i liturgiczne. Regulaminy czy ceremoniały świeckie nie mają jakiejkolwiek mocy prawnej w obrębie kultu Bożego, gdyż jest on regulowany wyłącznie przez prawo kościelnego. Żadnej innej władzy, także wojskowej, nie przysługuje jakakolwiek kompetencja w tej dziedzinie.

4° Pełnienie tzw. warty honorowej nie jest pełnieniem realnej służby lecz jedynie paradowaniem, i tym samym nie usprawiedliwia nakrycia głowy. Pełne umundurowanie ma uzasadnienie wyłącznie w ramach pełnienia realnej służby, np. dla ochrony i bezpieczeństwa czy to celebransa czy uczestników.

Sprawa jest dość istotna, gdyż dotyczy zarówno istoty liturgii oraz miejsca świętego, jak też stosunku między Kościołem (wraz z jego prawodawstwem) a państwem (czy instytucjami państwowymi czy ogólnie świeckimi). Liturgia jako sprawowanie kultu Bożego według prawd i norm Bożego Objawienia jest dziedziną autonomiczną i nadrzędną wobec wszystkich dziedzin świeckich. Lekceważenie czy wręcz odrzucenie tej zasady uderza w naturę i boskie pochodzenie Kościoła, oraz burzy porządek zeń wynikający. Nie jest przypadkowe, że wrogowie Kościoła forsują tego typu zachowania, przy ignorancji czy uległości katolików, nawet duchownych.

Czy pożar katedry w Paryżu jest znakiem?


Oczywiście każde wydarzenie historyczne zawarte jest planie Opatrzności Bożej. Tym samym może i powinno być odczytywane w świetle prawd Bożych jako znaki.

W tym znaczeniu także pożar dachu katedry w stolicy Francji jest znakiem, niezależnie od jego przyczyny, tzn. nie zależnie od tego, czy był to wypadek czy rozmyślne działanie. Jego wagę podkreśla fakt, że miał miejsce na początku Wielkiego Tygodnia czyli u progu największego święta chrześcijaństwa i całej ludzkości.

Możliwe są różne interpretacje. Istotne, żeby trzymały się prawdy Bożego Objawienia oraz pewnych faktów.

Po pierwsze można obecny stan katedry odczytać jako obraz i symbol sytuacji Kościoła: świątynia bez głównej części dachu pozbawiona jest nie tylko znaczącej wieży centralnej ze znakiem krzyża lecz także osłony i ochrony przez warunkami atmosferycznymi, opadami, burzami i też słońcem. Czyż nie jest to symboliczne przedstawienie bezbronności Kościoła wobec sił i żywiołów tego świata, wdzierających się do jego wnętrza i powodujących zniszczenia, brak pewności i zrozumiały lęk przed całkowitą zagładą?

Z drugiej strony brak osłony dachu oznacza otwarcie ku górze, ku niebu. Czyż w ostatnich dziesięcioleciach Kościół nie stał się zbytnio przyziemny? Czyż nie brakowało i nadal nie brakuje spojrzenia ku sprawom wyższym i ku wieczności? Czyż ten strumień światła z góry nie jest przypomnieniem tego, skąd Kościół jest i dokąd zmierza, skąd jego moc i prawda?

Te wątki można by rozwijać i rozbudowywać. Krótkie wskazanie ukazuje już, że także to wydarzenie, choć ma wymowę zrazu groźną i niepokojącą, niesie ze sobą treść nie tylko wyjaśniającą i pocieszającą, lecz także wskazującą drogę i zadania do wykonania.

Czy Ałłah jest Bogiem katolików?


Temat był już poruszany przy okazji pewnej publikacji na znanym portalu (pseudo)jezuickim:

https://teologkatolicki.blogspot.com/2018/11/czy-katolicy-czcza-aaha.html

Ostatnio wypowiedział się w tej sprawie także o. Recław w ramach swoich wystąpień filmikowych.



Odpowiedział na zadane mu pytanie bardzo krótko, bez podania jakichkolwiek źródeł czy argumentów. Tym niemniej wypada zareagować, gdyż wypowiedź jest fundamentalnie fałszywa i może mieć poważne konsekwencje.

Ałłah wyznawany w islamie nie jest i nie może być Bogiem, o którym mówi Stary i Nowy Testament. Z następujących powodów:

1° Islamskie wyznanie wiary (tzw. szahada) brzmi: "Nie ma boga prócz Ałłaha, a Mahomet jest jego Prorokiem". Jest więc oczywisty i nierozerwalny związek między Ałłahem i Mahometem jako jego "prorokiem". Innymi słowy: kim jest Ałłah, wiemy przez Mahometa, czyli z Kuranu, który jest "objawieniem" danym Mahometowi. Prócz tego oczywiście istotne są czyny Mahometa, gdyż jest on uważany w islamie jako wzór zastosowania i wykonania objawienia danego przez Ałłaha. Tak więc należy się przyjrzeć, co Kuran i postępowanie Mahometa mówią o Ałłahu. Samo słowo Ałłah nie jest istotne. Nie jest istotne, że także chrześcijanie arabscy nazywają Boga "Ałłahem", gdyż to słowo oznacza po prostu "Bóstwo" (podobnie jak hebrajskie Elohim). Wiadomo bowiem, że tym słowem Arabowie starożytni określali także bożka księżycowego. Sprawa jest więc podobna, gdy ktoś nazywa "bogiem" Zeusa czy Jowisza. Istotna jest treść czyli, kim i jaka jest istota nazywana "bogiem" czy Ałłahem, nie sama nazwa.

2° Do fundamentalnych mniemań islamu zawartych już w Kuranie należy twierdzenie, że zarówno Stary Testament ("Tora") jak też Nowy Testament ("Indżil") są zafałszowanym nauczaniem religii i że dopiero Mahomet podaje prawdziwą religię, która ma początek w raju. Tym samym Mahomet neguje to, co Piśmo św. mówi o Bogu, i tym samym tego Boga, w którego wierzą i którego czczą chrześcijanie. Wyjaśniam na przykładzie: Jeśli ktoś mówi, że czci istotę żywą i wydającą głos, to nie oznacza, że czci człowieka, ponieważ może czcić także np. konia czy małpę, zwłaszcza wtedy, gdy przypisuje tej istocie cechy niezgodne z człowieczeństwem. Wiadomo, że islam neguje Trójjedyność Boga oraz Boskość Jezusa Chrystusa. Tym samym Ałłah, którego islam głosi, nie może być Bogiem, w którego wierzą i którego czczą chrześcijanie.

3° Należy wziąć pod uwagę również inne cechy Ałłaha podawane w Kuranie, w tym także tegoż nakazy. Ałłah jest nazwany w Kuranie np. największym oszustem. Nakazuje on też mordowanie chrześcijan i żydów. To są cechy ewidentnie sprzeczne z Bożym Objawieniem poświadczonym w Piśmie św. Tym samym Ałłah opisany w Kuranie nie może być Bogiem, w którego wierzą chrześcijanie.

Jak należy ocenić strajk nauczycieli po katolicku?


Pytanie zawiera dwie zasadnicze kwestie:
- prawo do strajku oraz
- specyfika pracy nauczyciela.

Strajk jest - najogólniej mówiąc - formą protestu przeciw traktowaniu ze strony pracodawcy oraz walki o prawa czy wymuszenia zrealizowania swoich roszczeń, głównie płacowych. Jest on zasadny, gdy łamana jest ze strony pracodawcy czy to umowa o pracę czy prawa pracownika wynikające z prawa stanowionego lub naturalnego, jak np. prawo do godziwego i sprawiedliwego wynagrodzenia. Tym samym zasadność i ocena moralna strajku zależy od wielu czynników, zarówno natury prawnej jak też moralnej.

Aspekty zarówno prawne jak też moralne dotyczą także specyfiki pracy i zawodu nauczyciela. Jest to jeden z głównych zawodów społecznych, niezależnie od tego, czy chodzi o zatrudnienie w szkole prywatnej czy państwowej, gdy wynika z delegowania edukacji dzieci ze strony rodziców. Należy pamiętać, że pod względem socjologicznym właściwie nie państwo czy dana szkoła jest pracodawcą nauczycieli lecz rodzice, przynajmniej pośrednio. Państwo czy szkoła jedynie pośredniczy w tym stosunku pracy. Zamazanie czy wręcz skrzywienie tej zasadniczej struktury jest pierwszym i głównym źródłem problemów. Taką fałszywą postawę, czyli traktowanie szkolnictwa jako dziedziny właściwie państwowej, prezentuje właśnie ZNP, prowadząc ewidentnie walkę polityczną z rządem i to kosztem uczniów i tym samym ich rodziców. Jest to schemat myślenia typowy dla komunizmu i wszelkich totalitaryzmów. Niestety nie jest obcy także obecnemu obozowi władzy, co świadczy o jego lewackich korzeniach i powiązaniach. Tak więc zasadniczy problem leży w systemie szkolnictwa, którego podłożem jest fałszywe pojmowanie natury i zadań państwa. Strajk i jego skutki dla uczniów ukazują dobitnie jego niesprawiedliwość i zgubność.

Skoro jednak ktoś własnowolnie uczestniczy w tym systemie jako nauczyciel, powinien mieć także świadomość tegoż konsekwencyj nie tylko co do praw lecz także co do obowiązków. Z drugiej strony państwo powinno jasno reprezentować i wskazywać zarówno na prawa jak też na obowiązki zatrudnionych przez siebie nauczycieli, określając zarówno normy prawne jak też ich stosowanie. Obowiązkiem państwa jest ochrona praw obywateli, także przeciw interesom i roszczeniom danej grupy zawodowej, w tym wypadku nauczycieli. Innymi słowy: jeśli nauczyciele działają na szkodę uczniów - niezależnie od tego czy ich protest wobec władz państwowych jest słuszny czy niesłuszny - wówczas państwo ma obowiązek stanąć po stronie poszkodowanych czyli w tym wypadku uczniów. Oczywiście niefortunny jest fakt, że państwo jest równocześnie stroną w konflikcie. Tutaj jednak powinien zadziałać podział władzy, czyli powinna zadziałać władza sądownicza, która nie jest stroną (stroną w proteście jest władza wykonawcza). Innymi słowy: prokuratura powinna wystąpić o ochronę praw uczniów, zarówno prewencyjnie jak też karnie.

W krajach i systemach cywilizowanych na świecie urzędnicy państwowi nie mają prawa do strajku bądź to prawo jest poważnie ograniczone. Jest to słuszne, gdyż chodzi o dobro społeczne i realizację zadań państwa. Są możliwe i dopuszczalne formy protestu, które nie godzą w dobro ludności, w tym wypadku uczniów. Strajk urzędnika państwowego, a do tej kategorii w obecnym systemie należy zaliczyć także nauczycieli, podobnie jak żołnierzy, policjantów, służby medyczne itp., powinien być rygorystycznie zakazany i karalny jako rodzaj dezercji i dywersji.


Czy Pan Jezus nakazał przyjmowanie imigrantów?



W kontekście debat i dyskusyj w związku z przyjmowaniem tzw. uchodźców regularnie pojawia się argumentowanie słowami Pana Jezusa z mowy o Sądzie Ostatecznym (Mt 25): "byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie". Czy to przywoływanie jest słuszne? Jakie właściwe znaczenie mają te słowa Pana Jezusa?

Do głównych zasad katolickiej egzegezy biblijnej należy, że każde pojedyncze zdanie musi być rozumiane w kontekście bliższym i dalszym. Jedno zdanie oderwane od całości Bożego Objawienia nie może być rozumiane poprawnie, tzn. zgodne z jego właściwym sensem.

Mowa o Sądzie Ostatecznym apeluje o miłość bliźniego. Pod tym względem treść nie jest nowością, gdyż właściwie tylko łączy w całość nakazy zawarte zasadniczo już w Starym Testamencie, także odnośnie "przybyszów". Tym samym nakaz Pana Jezusowy należy rozumieć także w świetle starotestamentalnych reguł w tej sprawie. Najpierw trzeba zauważyć, że w oryginale biblijnym nie chodzi o imigrantów, czyli przybywających na stałe osiedlenie się, lecz o gości, czyli tymczasowo przebywających. To jest zasadnicza różnica. Tym samym jest już w Starym Testamencie obowiązek gościnności, ale NIE ma obowiązku odstępowania ziemi i dóbr na stałe posiadanie i tworzenie społeczeństwa - mówiąc współczesnym językiem - wielokulturowego i wieloreligijnego. Stary Testament jest pełen przestróg i zakazów mieszania kultów i religij. Społeczność Izraela miała być zawsze jednolita pod względem religijnym a także etnicznym. W świetle Nowego Testamentu aspekt etniczny stracił pierwotne znaczenie w odniesieniu do Kościoła jako rzeczywistości nadprzyrodzonej. Z pewnością nie stracił znaczenia aspekt religijny. Zaś aspekt etniczny należy uznać za nadal aktualny na płaszczyźnie prawa naturalnego i jest w tym znaczeniu zgodny z wiarą katolicką.
Nowość i tym samym właściwa treść tej mowy polega na utożsamieniu się Pana Jezusa z potrzebującymi, także z przybyszami.

Chodzi więc przede wszystkim o spojrzenie na potrzebujących  - o widzenie w nich Chrystusa, Syna Bożego, który stał się Człowiekiem. Jest to więc apel o przełożenie miłości do Boga, do Chrystusa na miłość bliźniego ze względu na dzieło Zbawienia przez Wcielenie Syna Bożego. Tym samym Pan Jezus nie daje nowego nakazu etycznego odnośnie przybyszów, lecz nadaje mu nowy, jedyny w swoim rodzaju sens, który jest możliwy dopiero i w świetle Jego dzieła Zbawienia. Oznacza to także, że reguły starotestamentalne także w tej kwestii nie straciły na aktualności, lecz zyskały nowe światło i moc.

Byłoby kardynalnym błędem sprowadzanie odpowiedzialności przez Bogiem na Sądzie Ostatecznym do uczynków miłości bliźniego co do ciała. Nie pozwalają na to zwłaszcza dwa zasadnicze powody:
- Pan Jezus każde uzdrawianie ciała zaczynał od przebaczenia grzechów czyli uzdrowienia duszy,
- także uczniom nakazał głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, przyczyniać nowych uczniów oraz chrzcić, czyli włączać do wspólnoty wiernych tzn. Kościoła.

Tymczasem przyjmowanie tzw. uchodźców obecnie odbywa się z zarówno praktycznym jak też ideologicznym wykluczeniem nauczania ich wiary katolickiej oraz przyjmowania do Kościoła. O ile jest to poniekąd zrozumiałe ze strony państwa ateistycznego (które zresztą także nie jest i nie może być neutralne światopoglądowo, gdyż promuje i popiera ateizm), o tyle ze strony katolików świeckich jak też hierarchii takie postępowanie oznacza fundamentalne zafałszowanie czy przynajmniej elementarne nieporozumienie odnośnie właściwej treści Ewangelii w świetle nauczania Kościoła.

Należy też wziąć pod uwagę, że bycie przybyszem w znaczeniu użytym w Piśmie św. jest czymś zasadniczo innym niż bycie imigrantem przyciągniętym świadczeniami socjalnymi, czyli życiem na koszt tubylców, czy tym bardziej z motywacją podboju demograficznego i polityczno-religijnego, dla którego obce państwa budują meczety. Jest to owszem skrajny przykład, jednak trafnie ilustrujący zasadniczy, wręcz bluźnierczy błąd w używaniu słów Pana Jezusa: czyż Pan Jezus powiedziałby, że jest dżihadystą przemyconym do kraju chrześcijańskiego w celu popełnienia zbrodni z nienawiści do chrześcijaństwa?

Czy reformy Pawła VI dotyczą unitów?



Sobór Watykański II wydał wprawdzie dekret o katolickich Kościołach wschodnich, jednak nie dokonał ingerencji w liturgię. Reformy przeprowadzone przez Pawła VI dotyczyły zasadniczo tylko rytu rzymskiego. W Kościołach partykularnych obrządków wschodnich nie było też parcia do zmian w liturgii. Pamiętać należy, że zasady liturgij wschodnich są znacznie luźniejsze niż w obrządku rzymskim, tzn. jest pewna różrodność w zależności od kraju, języka czy regionu. Równocześnie nastawienie jest zasadniczo tradycyjne. Decyzje są podejmowane na synodach biskupów danego obrządku, po czym muszą uzyskać zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską. Po Vaticanum II nie doszło do poważnych zmian w ich liturgii, aczkolwiek zaznacza się trend tzw. delatynizacji czyli porzucania i eliminowania zwyczajów uznanych za naleciałości pochodzące z obrządku rzymskiego. Nie dotyczy to więc tradycyjnych elementów liturgij wschodnich. Mówiąc krótko: w obrządkach wschodnich nie miała miejsce dewastacja i protestantyzacja, która niestety wydarzyła się w reformie rytu rzymskiego.

Jaka będzie liczba zbawionych?



Po pierwsze, liczba zbawionych nie jest prawdą wiary. Ani w Piśmie św. ani w Tradycji Kościoła nie jest podana taka liczba w znaczeniu dosłownym. Ogólnie fragmenty mówiące o tym sugerują liczbę niewielką czyli że jedynie mniejszość ludzi osiągnie zbawienie. Nie są to jednak wypowiedzi jednoznaczne w sensie informacji, lecz wzywające do pójścia drogą zbawienia, która jest drogą Krzyża Chrystusowego.

Po drugie, jednoznaczne słowa Pisma św. odnośnie prawd wiary i obyczajów nie podlegają ewolucji czy zmianie treści, gdyż podają prawdę Bożą raz na zawsze i tym samym niezmienną. Dotyczy to także "ciasnej bramy i wąskiej drogi", gdyż właściwą treścią nie jest tutaj dokładna liczba zbawionych lecz wezwanie do trudu naśladowania Chrystusa bez oglądania się na trendy czy wzorce większościowe. Innymi słowy: chodzi o etykę opartą na prawdzie, nie na demokratyźmie. Doświadczenie dziejowe, szczególnie obecnie, potwierdza słuszność tej zasady, gdyż w imię demokracji rozumianej jako dyktatura większości popełniano i nadal popełnia się nawet najcięższe zbrodnie.

Obecnie dominuje mentalność naiwnego i wręcz irracjonalnego optymizmu, także w Kościele. Przyczynia się do tego odgórnie wtłaczana ideologia fałszywego miłosierdzia sprzecznego ze sprawiedliwością i prawdą. Młodzież, której brakuje zarówno wiedzy i doświadczenia, jak też zdolności krytycznego spojrzenia, jest szczególnie podatna na indoktrynację w szkole i w mediach, zwłaszcza podżegającą do buntu przeciw starszemu pokoleniu. Dochodzi do tego potrzeba pobłażliwości dla własnych niedoskonałości, błędów i grzechów: jesteśmy skłonni surowiej oceniać innych niż siebie, domagając się wyrozumiałości nawet wbrew prawdzie. Jest to dokładne przeciwieństwo postawy, o którą apeluje Ewangelia Jezusa Chrystusa. Tym samym prawdziwość słów o "ciasnej brami i wąskiej ścieżce" potwierdza się także dzisiaj.

Czy jest powrót do życia w sakramentach świętych?


Warunkiem powrotu jest szczera, ważna spowiedź oraz otrzymanie rozgrzeszenia.
Opisywana sytuacja raczej nie dotyczy zatwardziałości w grzechu, więc nie ma przeszkód do otrzymania rozgrzeszenia, oczywiście o ile jest szczery żal za grzechy oraz wola poprawy.
Nie należy zwlekać z udaniem się do spowiedzi, lecz niezwłocznie szukać uleczenia przez Zbawiciela i Jego łaski do poprawy życia.

Jak należy rozumieć nakaz uzdrowień?


Problem zawarty w pytaniu wynika z nieznajomości czy z niestosowania elementarnych zasad egzegezy biblijnej czy właściwego rozumienia Pisma św. według reguł zarówno naukowych jak też kościelnych. Te zasady to przede wszystkim:
- zgodność z intencją oraz
- z kontextem bliższym i dalszym Pisma św. oraz Tradycji Kościoła.

Mówiąc prościej: właściwe znaczenie danego fragmentu należy odczytywać biorąc pod uwagę zarówno całość nauczania Pana Jezusa zawartego w Piśmie św. jak też jego rozumienie niespisanym biblijnie przekazie ustnym Apostołów.

W świetle tych zasad jasne jest po pierwsze, że słowa Pana Jezusa z misji dla Apostołów odnoszą się bezpośrednio do nich. O ich wypełnieniu świadczą zarówno Dzieje Apostolskie jak też listy Apostołów zawarte w Piśmie św. Już w tych pierwszych i najbliższych świadectwach działanie cudów przez Apostołów zajmuje jedynie niewiele miejsca, aczkolwiek jest wyraźnie poświadczone. Jest to jasne, że nie jest ono w centrum działalności Apostołów. Apostołowie nigdy nie działają cudów z własnej inicjatywy lecz jedynie odpowiadają na prośby potrzebujących oraz działają jako pośrednicy mocy Bożej.

Ten sposób postępowania jest kontynuowany w Kościele do czasów apostolskich do dziś. Kto zna chociażby modlitwy błogosławieństw zawarte w Rytuale Rzymskim, ten wie, że Kościół wiernie realizował i realizuje misję daną Apostołom i całemu Kościołowi do końca czasów. Konkretne skutki tego działania zależą oczywiście od Pana Boga i znane są najczęściej jedynie osobom, których bezpośrednio dotyczą. Bardziej nagłaśniane i znane są cuda związane czy to z żyjącymi niedawno osobami jak o. Pio z Pietrelciny czy cuda związane z kandydatami na ołtarze czy błogosławionymi i świętymi, a przede wszystkim z objawieniami Matki Bożej. Są to tysiące przypadków poświadczonych ze wszelką solidnością historyczną i przyrodniczą, które są specyficzne jedynie dla Kościoła katolickiego. Żadna inna religia i żadna inna wspólnota ochrzczonych (heretycka czy schizmatycka) nie jest w stanie wykazać tego typu wydarzeń tak solidnie i krytycznie zbadanych i sprawdzonych. Nie dziwi więc, że powstały w łonie protestantyzmu ruch tzw. pentekostalny usiłuje dorównać Kościoła i go nawet prześcignąć, pokazując rzekome spełnianie się u nich misji danej Apostołom oraz znaków obiecanych przez Zbawiciela. Nie przypadkowo jednak nie ma u nich choćby nawet namiastki krytycznego, naukowo-teologicznego badania rzekomych uzdrowień, a są najwyżej emocjonalne opowieści przeżyć. Zwykle fenomeny typowe dla grup pentekostalnych oraz tzw. charyzmatycznych są już prima facie zupełnie odległe od działania Ducha Świętego i mogą zwodzić jedynie osoby całkowicie nieobeznane w temacie a łatwo poddające się manipulacji i zwodzeniu.

Czy niezmienność Boga przeczy Jego działaniu w historii?


Trudność zawarta w pytaniu jest jedynie pozorna. Nie ma sprzeczności między niezmiennością Boga a Jego działaniem w zmiennym świecie. Bowiem zmienność świata i tym samym ingerencja Boga w bieg zmiennej rzeczywistości jest zaplanowana z góry w niezmiennym planie Boga. Innymi słowy: wydarzenia w historii nie powodują zmiany w Bogu, który jest odwieczny. Wszystkie zmiany i sama zmienność jest chciana i zaplanowana w umyśle Boga, także Jego działanie w świecie. Bóg jako nieskończony Umysł ogarnia wszystko, także całą historię świata. Ona jest podporządkowana Jego zamiarom, nie odwrotnie.

Równocześnie należy pamiętać, że nie jesteśmy w stanie ogarnąć planu Bożego i Jego zamiarów ani w całości, ani nawet wycinkowo, jeśli Bóg sam by ich nie objawił w historii. Nasze własne poznanie siłą tylko naszej bardzo małej i fragmentarycznej wiedzy jest zbyt małe i zbyt niepewne. Dlatego nie powinno dziwić, gdy spontanicznie nie rozumiemy czy to sensu poszczególnych wydarzeń, czy większej całości. Brak zrozumienia z naszej strony oczywiście nie oznacza rzeczywistego braku sensu i zrozumiałości.

Czy urodziny są świętem liturgicznym?



Oczywiście żadne urodziny kogokolwiek nie są świętem liturgicznym. Nawet jeśli intencją Mszy św. jest osoba świętująca okrągłe urodziny, według zasad Kościoła nie powinno to mieć żadnego wpływu na liturgię, zwłaszcza we Wielkim Poście. W pojęciu katolickim liturgia nie jest kultem człowieka lecz oddawaniem czci Panu Bogu.

Odnośnie tego wydarzenia nadużyciem jest odstąpienie od formularza liturgicznego przewidzianego na ten dzień, o czym świadczy biały kolor liturgiczny. Wprawdzie w Novus Ordo nie ma jasnego zakazu stosowania formularza wotywnego w dni powszednie Wielkiego Postu (podczas gdy taki zakaz jest w liturgii tradycyjnej z powodu rangi dni pokutnych):


Jednak nadużycie miało miejsce o tyle o ile to urodziny były powodem odstąpienia od charakteru pokutnego okresu liturgicznego, a nie specjalny kult Matki Bożej praktykowany w tej świątyni w te dni i o tej porze.

Przy okazji należy wspomnieć, że świętowanie urodzin w ogóle jest zwyczajem pogańskim i protestanckim, nie katolickim. Liturgicznie świętuje się urodziny jedynie trzech osób: Jezusa Chrystusa, Jego Najświętszej Matki oraz św. Jana Chrzciciela, który już w łonie swojej matki spotkał Zbawiciela w łonie Maryi Dziewicy. W Kościele od wieków świętuje się imieniny jako pamiątkę Chrztu św. oraz - w przypadku błogosławionych i świętych - dzień śmierci jako narodziny dla nieba. Ma to znaczenie teologiczne, w odniesieniu do rozumienia życia ziemskiego, jego sensu oraz rozumienia człowieka w jego powołaniu do życia wiecznego. Dla katolika dzień urodzin nie jest własnym świętem i celebrowaniem samego siebie, lecz dniem wdzięczności za dar życia wobec Pana Boga, a także dla rodziców, szczególnie dla matki. Robienie z tego dnia okazji do świętowania własnej osoby sprowadza życie do wymiaru naturalnego, zamazując wymiar religijny czyli życie nadprzyrodzone otrzymane we Chrzcie św.

Nadanie takiej rangi urodzinom biskupa i to we Wielkim Poście jest skandalem uderzającym nie tylko w ducha liturgii Kościoła, lecz także w będące jego podstawą prawdy wiary katolickiej.

Rozwiązaniem zgodnym z zasadami Kościoła byłaby Msza św. według formularza z dnia liturgicznego z podaniem intencji dziękczynnej wobec Pana Boga i rodziców jubilata. Tymczasem zrobiono z tego okazję do przemówień pochwalnych o jubilacie i to nawet w kazaniu (nagrania przemówień), co jest jaskrawie sprzeczne z duchem liturgii oraz przepisami.


Na czym polega problem fundamentalizmu?



Co jakiś czas, nawet poniekąd regularnie, pojawiają się wypowiedzi odnośnie tzw. fundamentalizmu religijnego. Często odbywa się to dla usprawiedliwienia terroryzmu islamskiego, przez zestawienie go z tzw. fundamentalizmem chrześcijańskim, któremu przypisywany jest brak tolerancji oraz chęć nawracania.

Po pierwsze, należy mieć na uwadze pochodzenie tego określenia. W obecnym, specyficznym znaczeniu fundamentalizm jest wywodzony z serii zeszytów wydawanych przez protestanckiego kaznodzieję z początku XX wieku pt. The Fundamentals A Testimony to the Truth. Była to reakcja na poglądy głoszone przez tzw. liberalnych protestantów, którzy podważali nawet prawdziwość Pisma św. oraz elementarnych prawd wiary jak Boskość Jezusa Chrystusa, Jego dziewicze poczęcie, Zmartwychwstanie, oraz oczekiwane powtórne przyjście. Chodziło więc o obronę podstawowych prawd wiary. Sprawa dotyczy jednak konfliktu wewnątrz protestantyzmu, gdzie z jednej strony jest pogarda dla rozumu na rzecz ślepej, fiducjalnej wiary, a z drugiej strony wyniosłość indywidualnych rozumowań oderwanych od wyznania wiary Kościoła. W katolicyźmie tej wewnętrznej sprzeczności nie ma, gdyż wiara katolicka buduje na racjonalnych przesłankach

Po drugie, należy zauważyć, że to określenie jest właściwie chlubne, gdyż wskazuje na solidność i ugruntowanie. Nie trzeba być fachowcem budownictwa by wiedzieć, że bez fundamentu - i to solidnego - budowla nie może się ostać, gdyż grozi ruiną. Innymi słowy: budowanie bez fundamentu jest głupie i złe. Głupie i złe jest więc także robienie zarzutu z powodu istnienia i trzymania się fundamentu.

Po trzecie, fundament zawsze musi być odpowiedni dla budowli. To on określa zasadnicze cechy budynku, zarówno jego rozmiar jak też wysokość i ogólnie jakość. Równocześnie budynek określa fundament. Nie istnienie fundamentu jest problemem, lecz całości budowli. Kto źle życzy budowli, ten życzy jej złego fundamentu. Najpewniejszym i gruntownym atakiem na budowlę jest zniszczenie jej fundamentu.

W zastosowaniu do religii: Jej podstawowe prawdy stanowią o jakości i trwałości całego jej systemu. Atak na nie oznacza próbę podważenia jej w całości i zniszczenia.

Ten temat jest obecnie szczególnie aktualny w dyskusjach odnośnie i wokół islamu, także w porównaniu i zestawieniu ze chrześcijaństwem. Rozumiejąc fundamentalizm choćby nawet 
potocznie jako dosłowne i poważne podejście do zasad i nakazów religii, nie sposób nie zauważyć istotnych różnic. Terroryzm dżihadystów islamskich oraz konsekwentne stosowanie zasad szariatu jest słusznie nazywane fundamentalizmem islamskim, gdyż są to zasady zawarte zarówno w pisemnych źródłach tego kultu jak też w przykładzie Mahometa i jego następców (nie ma tutaj istotnych różnic między sziitami i sunnitami, czy nawet sufistami). 

Odnośnie chrześcijaństwa sprawa jest bardziej złożona, gdyż np. między katolicyzmem i protestantyzmem nie ma zgodności co do fundamentów względnie fundamentalnych źródeł religii. Dla Kościoła źródłami Bożego Objawienia są Tradycja i Pismo św. interpretowane przez Urząd Nauczycielski w połączeniu z poznaniem rozumowym, które podlega rozwojowi i doskonaleniu. Natomiast w protestantyźmie jedynym - przynajmniej oficjalnie - źródłem jest Pismo św. i to interpretowane indywidualnie i w tym sensie dowolnie. Tym samym dla protestanta fundamentem religii jest to, co on sam - ewentualnie pod mniejszym czy większym wpływem wybranych przez siebie autorytetów - za fundament uważa i uznaje. W ramach tego podejścia możliwe jest też wyczytywanie z Pisma św. dość absurdalnych "prawd" i zasad, jak chociażby branie za wzór podboju Palestyny przez naród izraelski.

Nie trudno jest więc zauważyć, że istotna i decydująca jest prawdziwość danej religii jako całości, w tym zwłaszcza jej fundamentów. Zły fundament ma zasadnicze znaczenie dla jakości budowli, podobnie jak po owocach poznaje się jakość drzewa. Konkretnie: fundamentalistyczny katolik kieruje się konsekwentnie przykładem Jezusa Chrystusa, natomiast fundamentalistyczny muślim wiernie naśladuje Mahometa. Problem nie polega na konsekwentnej wierności - jak próbują wmówić fanatyczni wrogowie religii - lecz na tym, do czego ta wierność się odnosi. Atakowanie wierności samej w sobie, niezależnie od jej przedmiotu i odniesienia, jest albo obłudne (gdyż każdy pragnie i ceni wierność, także wrogowie fundamentalizmu pragną być wierni tej wrogości) albo próbą oszukania i manipulacji (albo jednym i drugim równocześnie). Przeciwieństwem wierności jest zdrada, czy to dla osobistych korzyści czy też z uległości i poddania się czyjemuś dyktatowi.

Tym samym utożsamianie każdej wierności fundamentom ze złem jest niczym innym jak kłamliwą próbą podważenia zarówno kwestii prawdziwości danej i każdej religii jak też moralnego, uczciwego i szczerego podejścia do nich. Alternatywą sugerowaną przez przeciwników fundamentalizmu nie jest prawdziwa religia - wraz z prawdziwymi fundamentami - lecz niewierność i zdrada, której powodem jest wrogość ostatecznie do religii prawdziwej. Innymi słowy: jest to kłamliwa i oszukańcza ideologia wrogów religii.

Czy za granicą katolika obowiązują praktyki religijne?


Oczywiście katolik ma te same obowiązki niezależnie od kraju pobytu. Dlatego przy wyborze kraju powinien się kierować tym, czy i na ile będzie miał tam możliwość żyć po katolicku, co oznacza także uczęszczanie na katolicką Mszę św. Gdy nie ma wyboru, a wyjazd jest konieczny z ważnych powodów, tzn. nie tylko i nie przede wszystkim z powodów materialnych, wówczas powinien postarać się przynajmniej o możliwość prywatnego praktykowania wiary i dojazdy do kościoła przynajmniej co jakiś czas. Wiara i życie religijne jest ważniejsze od spraw materialnych.

Dotyczy to także problemów w łonie oficjalnych struktur Kościoła. Wiadomo, że we wielu krajach powszechne są nauki i praktyki niekatolickie także w parafiach nominalnie katolickich. To jest także poważne niebezpieczeństwo dla zachowania i praktykowania wiary. Dlatego trzeba wybierać takie miejsca czy okolice, gdzie jest możliwość uczestniczenia w życiu parafii czy duszpasterstwa autentycznie katolickiego. Chodzi bowiem zarówno o zbawienie własnej duszy jak też wkład w życie Kościoła w diasporze. Im mniej jest katolików na danym terenie, tym ważniejsze trzymanie się razem, gdyż wtedy są szanse na rozwój i wzrastanie wspólnoty katolickiej.