Czy bycie świadkiem na "ślubie" cywilnym jest grzechem?

Tzw. ślub cywilny jest jedynie aktem administracyjnym wobec organów państwa i nie konstytuuje związku małżeńskiego sakramentalnego. Dla katolika jedyne ważne zawarcie odbywa się według formy kościelnej. Tym samym tzw. ślub cywilny jest aktem grzesznym, jeśli jest oderwany od zawarcia sakramentalnego a jest traktowany jako małżeństwo z prawami i obowiązkami. Z tego powodu katolik nie powinien brać udziału w takim świeckim obrzędzie, tym bardziej jako tzw. świadek. Jeśli ktoś jest świadomy problemu, to popełnia grzech przez swój udział, gdy w pewien sposób, przynajmniej przez swoją obecność wyraża poparcie dla związku grzesznego.

Czy ślub cywilny jest ważny?

Katolik zawiera sakramentalne i tym samym nierozerwalne małżeństwo zgodnie z katolicką formą czyli przepisanego przez Kościół obrzędu. Tzw. ślub cywilny nie stanowi takiego małżeństwa.

Wprawdzie jest możliwość późniejszego zatwierdzenia związku zawartego bez katolickiej formy, o ile jest wola takiego związku według istotnych przymiotów małżeństwa (jedność, nierozerwalność i wydanie potomstwa), ale konieczna jest do tego procedura kościelnokanoniczna (tzw. sanatio in radice). Dopiero po jej przeprowadzeniu i orzeczeniu przez Kościół małżeństwo takie jest uznawane jako sakramentalne.

Sam związek cywilny, choć nie jest sakramentalny, powoduje jednak zobowiązania moralne, szczególnie gdy jest potomstwo. Dlatego każdy przypadek, gdy osoba po takim związku pragnie zawrzeć sakramentalne małżeństwo z inną osobą, powinien być badany indywidualnie zgodnie z rozeznaniem duszpasterskim. Chodzi bowiem o godne zawarcie związku sakramentalnego. Gdy nie ma odpowiedniej postawy moralnej wobec zobowiązań naturalnych wynikających ze związku niesakramentalnego, wówczas pod znakiem zapytania jest dyspozycja do przyjęcia sakramentu. Oczywiście możliwe jest nawrócenie i wola poprawy. W gestii duszpasterza leży zbadanie sprawy oraz rozpoznanie dyspozycji.