Ufność w hipokryzję

 

Już nieco osłabły w międzyczasie reakcje i dyskusje w temacie deklaracji "Fiducia supplicans". Niemal natychmiast byłem pytany w tej kwestii. Z reakcją nie śpieszyłem się, gdyż po pierwsze sprawa jest dość oczywista, a po drugie nie jestem wcale zaskoczony. Tak się składa, że u werbistów w Austrii miałem wykładowcę teologii moralnej (właściwie w tym wypadku niemoralnej), niemieckiego werbistę, który przedtem długo przebywał w Buenos Aires, a następnie został prowincjałem zgromadzenia na Austrię. To od niego już wtedy słyszałem wszelkie tego typu sensacje, aczkolwiek w jeszcze prymitywniejszej formie. Zresztą generalnie nie jestem zaskoczony niczym, czego jesteśmy świadkami za Franciszka. Dla mnie jedynym zaskoczeniem było to, że ktoś taki został wybrany na papieża, a już po jego pierwszym wystąpieniu wiedziałem, co nas czeka. Ten żargon był mi znany z czasu studiów i formacji, więc mogłem żywić tylko nadzieję na miłą niespodziankę, czyli jego nawrócenie. 

Zaznaczam, że nie mam nic przeciw Argentyńczykom. Tak się złożyło, że gdy potem byłem w seminarium we Wiedniu moim prefektem został Argentyńczyk, z którym dobrze się rozumiałem. W swoim exposé przywitalnym, które było jego teologicznym wyznaniem wiary, z góry skrytykował m. in. Karl'a Rahner'a, co oczywiście zostało przez modernistów w seminarium uznane za bluźnierstwo (za wcześniejszych władz w seminarium linia była zgoła inna, o czym świadczy chociażby fakt, że ojcami duchownymi byli regularnie jezuici i to z linii skrajnie modernistycznej, czyli wielbiciele K. Rahner'a). 

Dlaczego ten dokument właściwie nie jest nowością? Ano przede wszystkim dlatego, że jest krętacki i obłudny. Niby potwierdza tradycyjne katolickie rozumienie małżeństwa, niby nie zmienia też pojęcia błogosławieństwa. Postuluje tylko jego "poszerzenie", które pozwala spełnić żądania jakiegoś rodzaju formalnego uznania "praw" osób żyjących w grzesznych związkach i to nawet bez rozróżnienia między cudzołożnikami a zboczeńcami. 

Czyż nie było tak samo z każdą "reformą soborową"? Niby nie neguje się, że Msza św. jest Ofiarą, a równocześnie wprowadza się stół zamiast ołtarza, niby tylko na zasadzie możliwości i dobrowolności, która jednak wkrótce przerodziła się w surowy nakaz pod rygorem oskarżenia o odrzucanie soboru, lefebvryzm, tradycjonalizm i wszelkie inne bezeceństwa. Czyż nie było tak samo z Komunią na stojąco i dołapną? Z językiem w liturgii? Z muzyką w liturgii? Przecież to jest ta sama zakłamana i perfidna taktyka, zmierzająca najpierw niby tylko do "poszerzenia", a właściwie do podmiany i wyrugowania tego, czego Kościół zawsze nauczał i co zawsze czynił. 

I jeszcze pod innym względem ten dokument nie jest nowością. Otóż już w tytule wyraźnie nawiązuje do "nabożeństwa" Sopoćkowo-Faustynowego, wypromowanego przez rzekomo konserwatywnego Jana Pawła II. To właśnie już w nim mam "ufność" rozumianą po protestancku, zastępującą wiarę katolicką. To już w tym mamy "miłosierdzie" - i rzekome przebaczenie i zbawienie - bez żalu na grzechy i bez nawrócenia czyli poprawy życia. Na takim właśnie gruncie rewolucja Bergogliańska może dość płynnie się zagnieździć, gdy już od dziesięcioleci rugowany w umysłach i sercach katolików autentyczne katolickie rozumienie miłosierdzia. 

Pozytywnym efektem tego dokumentu może być - oby było - obudzenie się katolików, zarówno duchownych jak i świeckich. Rzeczywiście pojawiły się rozsądne reakcje zarówno poszczególnych biskupów jak też nawet całych konferencyj biskupów (aktualny wykaz jest tutaj).

Równocześnie nie brakuje służalców, czy to z głupoty, z oportunizmu czy wyrachowanej obłudy. Próbują oni wykrzesać z tego dokumentu jakiś blask i ciepło, co jest możliwe tylko dzięki sprowadzeniu sprawy na poziom osobistych odczuć, uczuć itp. podanych w bełkotliwym sosie pomieszanych pseudopobożnych banałów. Oto typowy przykład:

Terlikowski fałszuje sprawę już u początku. Myli bowiem przyjście samego dziecka z przyjściem dziecka w parze z osobą tej samej płci. Czy Terlikowski pobłogosławiłby taką parę tylko z tego powodu, że jedną z osób tej pary jest jego syn czy córka? 

Czy Terlikowski jest aż tak głupi bądź zakłamany, że nie pojmuje, iż życzenie dobra musi dla katolika oznaczać w takim wypadku pragnienie nawrócenia czyli porzucenia grzesznego życia, a nie utwierdzania w grzesznym życiu?

Czyż Terlikowski nie pojmuje, że bezwarunkowa miłość wymaga właśnie troski przede wszystkim o zbawienie dusz grzeszników, które zależy od ich woli nawrócenia? 

Czyż bełkot Terlikowskiego w stylu bergogliańskim, że Kościół nie jest dla grzecznych, nie oznacza właściwie quasi protestanckiej negacji możliwości uświęcenia, czyli autentycznego porzucenia grzesznego życia dla życia zgodnego z prawem Bożym? 

Bez wątpienia czas obecny w Kościele jest czasem próby. Próbowane są serca i umysły. Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.