Według klasycznej definicji - poświadczonej chociażby przez św. Jana Damasceńskiego i św. Tomasza z Akwinu - modlitwa jest wzniesieniem umysłu ku Bogu. To jest istota modlitwy, czyli wewnętrzna, duchowa czynność. Człowiek jest istotą duchowo-cielesną, a jego duch (umysł) nie jest oderwany, lecz jest stale powiązany z ciałem i złożony, obejmując zarówno zmysły, jak też uczucia, pamięć. wolę i rozum. Dlatego czynności umysłu mają zawsze pewien - mniejszy czy większy - związek zarówno z psychiką jak też ze sferą cielesną. Im więcej sfer człowieczeństwa jest zaangażowanych - oczywiście w odpowiednio hierarchicznym porządku - w modlitwę, tym jest ona pełniejsza. Oznacza, że nie może i nie powinna wypływać jedynie z uczuć czy woli, lecz angażować także pamięć i rozum. Jest to zasada ogólna, tzn. nie każda modlitwa może czy powinna angażować wszystkie władze umysłu w równym stopniu.
W odniesieniu do pytania oznacza to: jeśli czytanie gotowej modlitwy pomaga we wzniesieniu umysłu ku Bogu, to jest ono dobre i słuszne, a może być nawet konieczne, jeśli jest to jedyny czy najlepszy sposób na skupienie się i ukierunkowanie umysłu.
Skuteczność modlitwy nie zależy oczywiście od władz człowieka i ich zaangażowania lecz od woli Bożej. To znaczy: tylko Pan Bóg może według Swej woli udzielić tego, o co prosimy. Jednak każda szczera i zaanażowana modlitwa ma wartość jako wyraz i ćwiczenie w miłości, a także wyproszenie łask potrzebnych do zbawienia, nawet jeśli nie prosimy o nie świadowie. W tym znaczeniu akt miłości, którym jest modlitwa, jest zawsze skuteczny na mocy sprawiedliwości Bożej i miłosierdzia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz