Odpowiedź zależy od danych empirycznych odnośnie skuteczności oraz skutków szczepień. Tutaj zdania wśród lekarzy nie są całkiem jednolite.
Jasne są natomiast zasady moralne i społeczno-etyczne:
Po pierwsze, pewne jest, że odpowiedzialność za życie i zdrowie dzieci mają najpierw i przede wszystkim rodzice. Dopiero na zasadzie pomocniczości państwo może przejąć ten obowiązek.
Po drugie, nie jest moralnie dopuszczalne poświęcanie zdrowia i życia jednostki dla - mniej czy bardziej pewnego - dobra społeczności. Konkretnie: jeśli szczepienie stanowi ryzyko dla czyjegość życia i zdrowia, to nie wolno go podejmować w imię ochrony innych.
Po trzecie, społeczność ma prawo a nawet obowiązek ochrony zdrowia i życia swych członków także stosując przymus wobec jednostek, o ile stanowią one zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa czy wręcz życia. Konkretnie: jeśli szczepienie jest skutecznym sposobem ochrony przed zarażeniem ze strony nośnika choroby, wówczas państwo ma prawo i obowiązek zastosowanie przymusu.
Zasady te mają oczywiście charakter ogólny. W konkretnych sytuacjach zastosowanie ich może być nieproste. Ostatecznie chodzi o wyważenie praw i obowiązków. Ani wolność jednostki ani interes społeczny nie są dobrami absolutnymi czy nadrzędnymi. Wolność jednostki z całą pewnością nie stoi ponad dobrem i prawami innych. Z drugiej strony społeczeństwo i państwo nie ma prawa ingerować w decyzje jednostek czy rodziny, o ile nie zagrażają one bezpośrednio dobru wspólnemu.
Istotna jest też kwestia natury i charakteru szczepionek, tzn. sposobu ich produkcji, składu oraz motywów ich stosowania. Konkretnie: państwo nie ma prawa narzucania stosowania szczepionek produkowanych w sposób niemoralny, jak np. z wykorzystaniem ciał dzieci zabitych w wyniku aborcji.
Podsumowując:
1° Najpierw należy wykazać, że szczepienie jest niezbędnym i skutecznym środkiem ochrony nie tylko danej jednostki lecz społeczności.
2° Bez wykazania skuteczności i niezbędności państwo nie ma prawa ingerować w decyzje osobiste odnośnie ochrony życia i zdrowia.
3° Tym bardziej państwo nie ma prawa stosować przymusu, zwłaszcza gdy są uzasadnione podejrzenia o inne motywy, poza konieczną ochroną innych członków społeczności. Wówczas każdy ma obowiązek sprzeciwienia się przymusowi. Sprzeciw ten powinien poruszać się w ramach porządku prawnego. W sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia, a także generalnie prawo naturalne ma pierwszeństwo przed prawem stanowionym. Należy je stosować według rozsądnego rozeznania środków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz