Jak właściwie rozważać tajemnice różańca?

Rozważanie modlitewne ma różne formy. Są różne definicje rozważania.

Najważniejsze jest, żeby rozważanie spełniało definicję modlitwy. Zaś klasyczna katolicka definicja modlitwy - podana chociażby u św. Jana Damasceńskiego i św. Tomasza z Akwinu - to: wzniesienie umysłu do Boga.

Oznacza to, że modlitwa jest czynnością co do istoty duchową, gdyż jest aktywnością umysłu. Jednak umysł zakłada także odpowiednie czynności całego człowieka, czyli także ciała, uczuć, woli, rozumu.

W przypadku modlitwy różańcowej usta są zajęte powtarzaniem tych samych słów, które są prośbami. Dla wzbogacenia i pogłębienia dodane jest rozważanie tzw. tajemnic, czyli wydarzeń życia Pana Jezusa i Jego Matki. To odpowiada naturze i strukturze naszego umysłu, który zwykle i przeważnie zajmuje się wydarzeniam i osobami. Z myśleniem wiąże się wyobraźnia czyli duchowe przedstawianie sobie osób i wydarzeń. Jest to "widzenie" i "słyszenie" zdolnościami umysłu. Podstawą są tutaj opisy z Ewangelii czy dzieła świętych Kościoła. Można posłużyć się także pobożnymi obrazami.

Systematyczną szkołą takiego rozważania są Ćwiczenia duchowe św. Ignacego z Loyoli. Nie ma więc żadnej sprzeczności między duchowością tzw. ignacjańską a odmawianiem różańca. Te sposoby modlitwy nawzajem się pogłębiają i uzupełniają.

Pomocny może być na przykład taki sposób: Przed każdą tajemnicą wyobrażam sobie wydarzenie, którego tajemnica dotyczy, czyli widzę miejsce, osoby, okoliczności. Wtedy kieruję słowa różańca z Panem Jezusem do Ojca oraz do Matki Bożej w uwielbieniu Jej Syna i z prośbą o Jej wstawiennictwo w drodze z Jej Synem.