Prawo kościelne przewiduje instytucję separacji małżonków. Jest ona niezależna od cywilnoprawnej instytucji rozwodu, tzn. może być z nim de facto powiązana, ale nie musi. Istotna różnica polega na tym, że separacja nie jest rozwiązaniem węzła małżeńskiego oraz może i powinna być zakończona, jeśli ustały jej przyczyny.
Kodeks Prawa Kanonicznego stanowi:
W praktyce należy się najpierw poradzić proboszcza, który powinien pokierować krokami prawnymi w celu uzyskania dekretu ordynariusza miejsca orzekającego separację. Jedynie w sytuacji niecierpiącej zwłoki można i należy samodzielnie dokonać separacji, jednak należy przynajmniej po fakcie postarać się o dekret ordynariusza. Chodzi bowiem o unikanie zgorszenia, gdyż ślubowanie małżeńskie ma charakter publiczny i tak samo na prawie publiczno-kościelnym powinno być wszystko, co dotyczy tego ślubowania, także zaprzestanie pożycia małżeńskiego.
Sama separacja, czy to orzeknięta oficjalnie przez władzę kościelną, czy dokonana samodzielnie bez takiego orzeczenia, nie jest przeszkodą w przystępowaniu do sakramentów świętych, oczywiście o ile dana osoba otrzymała rozgrzeszenie w ważnej spowiedzi świętej. Spowiednik powinien nakłonić do podjęcia kroków prawnych w celu uzyskania dekretu separacji małżonków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz