Czy jesteśmy manipulowani?

Temat jest rzeczywiście ważny i aktualny. Powyższe uwagi są zgodne z moimi spostrzeżeniami i reflexjami. 

Jest oczywiste, że przemiany polityczno-społeczne od 1989 roku, zapoczątkowane zresztą już w stanie wojennym od 1981 roku (jest oczywiste, że wprowadzony przez Wojciecha Jaruzelskiego stan wojenny służył odpowiedniemu przygotowaniu takiej transformacji ustrojowej, która by zapewniła ciągłość mentalnościową i też personalną z okresem PRL-u), nawiązują bardziej do wzorców piłsudczykowsko-masońskich niż do myśli narodowościowo-politycznej dmowszczyków. Ma to swój wyraz zwłaszcza w edukacji, która przejawia wręcz zadziwiającą ciągłość z okresem PRL-u. Innymi słowy: od pokoleń już II RP wpajana jest nam odgórnie fałszywa ideologia pseudoreligijno-polityczna, posługująca się głównie twórczością romantyczną, zresztą dość powierzchownie i niemal bezkrytycznie ujmowaną. Ma to obecnie wymiar zarówno polityczno-społeczny i państwowy, jak też kościelny. 

Istotne jest, że katolicyzm polski jest już od okresu II RP wewnętrznie fałszowany, co oczywiście nasiliło się w okresie PRL-u, zwłaszcza w epoce przywództwa duetu Wyszyński-Wojtyła. 

Charakterystycznym przykładem fałszowania wiary katolickiej już przed II wojną światową jest choćby "tłumaczenie" aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, gdzie słowa "populum olim electum" ("lud niegdyś wybrany") zostały "przetłumaczone" jako "naród niegdyś szczególnie umiłowany", co jest oczywiście fałszerstwem i bluźnierstwem. Innym przykładem jest wprowadzenie już wtedy używania krzyża jako wieszaka na stułę i to akurat w okresie paschalnym (więcej tutaj). 

Nowszymi, a nie mniej haniebnymi dowodami na wewnętrzną erozję katolicyzmu akurat pod rządami i wpływem wojtylianizmu są takie pionierskie wynalazki episkopatu polskiego jak "dzień judaizmu" i "dzień islamu". 

Owszem, generalnie można powiedzieć, że stan katolicyzmu w Polsce jest póki co nadal jeszcze znacznie lepszy niż na tzw. Zachodzie czy w innych krajach europejskich. Wynika to z rozpędu ideologiczno-duchowego z epoki wojtylianizmu. Jednak także pod tym względem przejawy schyłkowości, a nawet wręcz zapaści, są ewidentne: spadek frekwencji sakramentalnej, zapaść liczby powołań, a nade wszystko rozdźwięk między zasadami moralności katolickiej a faktycznymi wyborami na każdej płaszczyźnie, począwszy od osobistej, poprzez rodziny i samorządy, aż po najwyższe urzędy w państwie. 

Podejmowane przez hierarchię próby zatrzymania tego trendu - zresztą nieporadne i desperackie - są oczywiście skazane na klęskę. Nie można budować wiary i obyczajów młodego pokolenia przez nachalny i nierzadko wręcz groteskowy kult prymasa Wyszyńskiego, Jana Pawła II, s. Faustyny, x. Sopoćki, x. Blachnickiego, Ulmów itp. Młodzież nie kupuje bezkrytycznie exaltowanych przeżyć swoich rodziców i dziadków, i słusznie. Jeśli komuś się wydaje, że uratuje Kościół i wiarę w narodzie przez "dni papieskie", czy choćby peregrynacje obrazu jasnogórskiego, takich czy innych relikwij, i to w oderwaniu od trzeźwych zasad wiary katolickiej, ten albo nie zna właściwej wartości i doniosłości Kościoła, albo nie zna młodzieży, albo jednego i drugiego. 

Siłą Kościoła Chrystusa była zawsze prawda. Jeśli ktoś w imię zatrzymania ludzi w Kościele czy przyciągnięcia ich posługuje się kłamstwem, oszustwem, tandetą intelektualną, manipulacją emocjonalną itp., temu brakuje nie tylko elementarnej mądrości, lecz także szacunku dla ludzi, zwłaszcza normalnych i trzeźwo myślących. 

Tutaj nie trzeba wymyślać ani nowych treści, ani nowych metod, zwłaszcza zaczerpniętych od protestantów (jak to czynią tzw. ruchy czy ośrodki "nowej ewangelizacji", które są właściwie ośrodkami protestantyzacji). Jedynym ratunkiem jest powrót do niezafałszowanego przez modernizm nauczania katolickiego, oczywiście wraz z powrotem do katolickich sakramentów i nauczania katolickich obyczajów.