Kiedy koncelebra jest ważna?

 

Sprawa jest nieco złożona, ale ostatecznie prosta w świetle zasad teologii katolickiej. 

Po pierwsze, z opisu wynika, że doszło do poważnego nadużycia liturgicznego, czyli poważnego złamania obrzędu nawet Novus Ordo i to z premedytacją, niezależnie od intencji sprawcy. Wprawdzie w koncelebrze Novus Ordo przewidziane jest odczytywanie części tzw. modlitwy eucharystycznej przez koncelebransów po kolei, jednak nie wolno w żaden sposób zmieniać słów podanych w mszale, nie wolno niczego ani dodawać, ani ujmować. 

Po drugie, z charakteru popełnionej zmiany wynika, że jej przyczyną jest heretycki pogląd co do pojęcia Kościoła. Skoro koncelebrans czuje się "w łączności" ze schizmatykami i heretykami, to tym samym odrzuca katolickie pojęcie Kościoła. Według nauczania Kościoła - wyrażonego zresztą także w dokumentach Vaticanum II - przynależność do Kościoła Chrystusowego składa się z trzech czynników:

- jedność wiary

- jedność sakramentów

- jedność hierarchiczna (czyli zwierzchności kościelnej). 

Tych warunków - a obowiązują one nierozłącznie - nie spełniają ani tzw. prawosławni, ani tym bardziej anglikanie. Tzw. prawosławni odrzucają dogmaty wiary o czyśćcu i prymacie Piotrowym, oraz odrzucają zwierzchnictwo następców św. Piotra. Natomiast anglikanie nie tylko zaprzeczają prawdom wiary i odrzucają zwierzchnictwo następców św. Piotra, lecz nie mają ważnych sakramentalnie święceń i tym samym ważnych sakramentów oprócz Chrztu. 

Kto twierdzi inaczej, ten albo nie ma elementarnej wiedzy teologicznej, co jest mało prawdopodobne w przypadku duchownego po skończonych studiach choćby w kiepskim seminarium, albo jest heretykiem, negującym katolickie pojęcie Kościoła.

Teraz odnosząc się do samego pytania, mianowicie o ważność sakramentalną takiej celebracji, tzn. gdy przynajmniej jeden z koncelebransów jest ewidentnie heretykiem. 

Według zasad sakramentologii katolickiej do sakramentalnej ważności Konsekracji i tym samym całej Mszy św. wystarczy (oprócz wymogów co do materii i formy) intencja czynienia tego, co czyni Kościół. Oznacza to, że także celebrans będący heretykiem (oczywiście o ile jest ważnie wyświęcony) może ważnie konsekrować, o ile ma intencję czynienia tego, co czyni Kościół, niezależnie od swoich osobistych heretyckich poglądów. Tym samym także koncelebra, którą tutaj chodzi, była ważna sakramentalnie, o ile przynajmniej jeden z koncelebransów wypowiedział słowa Konsekracji z intencją czynienia tego, co czyni Kościół w sprawowaniu Mszy św. O tyle mogę uspokoić. 

To jednak nie usuwa problemu z koncelebrą, zwłaszcza gdy chodzi o masowe koncelebry z dziesiątkami, setkami czy nawet tysiącami koncelebransów, jak to ma miejsce na spędach typu Światowe Dni Młodzieży. Im więcej koncelebransów i to nieznanych co do wiary i pobożności, tym większe jest prawdopodobieństwo, że są wśród nich heretycy, a nawet apostaci modernistyczni. Wówczas prawowierny kapłan, choćby był osobiście szczerze pobożny, bierze udział i przyczynia się do świętokradztwa popełnianego wespół z nim przez heretyków czy apostatów, którzy koncelebrują w fałszywej, być może nawet świętokradzkiej intencji. Jest to sytuacja perfidna. Dlatego właśnie moderniści uporczywie i nachalnie nalegają na koncelebrowanie, zwłaszcza w odniesieniu do kapłanów porządnych i pobożnych. A ci ostatni w swej niby pobożnej dobrotliwości i uległości zwykle nie dostrzegają perfidii i się poddają, w duchu niby jedności hierarchicznej. 

Przy okazji należy przypomnieć, że prawo kościelne nadal zapewnia każdemu kapłanowi wolność wyboru celebracji indywidualnej, nawet jeśli jest faktyczny nacisk czy wręcz przymus do koncelebry, zwłaszcza na mniej czy bardziej licznych zgromadzeniach:

Niestety w praktyce ten kanon jest pomijany i lekceważony, czy to z ignorancji czy ze złej woli, czy z wygodnictwa. Tym niemniej należy o nim przypominać i nalegać na jego przestrzeganie.