Ile dzieci powinien mieć katolik?

Odpowiedź jest właściwie krótka: tyle, ile Pan Bóg zechce dać. Ze swej strony małżonkowie powinni mieć stale na uwadze, że ich powinnością jest wydanie na świat potomstwa nie tylko dla własnego dobra, lecz przede wszystkim na chwałę Bożą i dla trwania rodzaju ludzkiego. Tym samym nie powinno być ograniczenia od góry, przynajmniej w naszym obszarze geograficznym obecnie, gdzie nie ma groźby głodu. Zaś wyznacznikiem minimalnym powinna być zastępowalność pokoleń, która wymaga conajmniej 3-4 dzieci, biorąc pod uwagę fakt, że nie każde małżeństwo jest płodne, część dzieci nie osiąga wieku dorosłego, a też należy pomyśleć o zapewnieniu kandydatów do stanu duchownego i zakonnego. Podkreślam: takie jest minimum podawane w tradycyjnych podręcznikach katolickiej teologii moralnej. Dopiero liczba powyżej 4 oznacza wspaniałomyślność małżonków, która powinna się spotykać z ponadprzeciętnym powszechnym uznaniem i szacunkiem społecznym. 

Oznacza to, że w każdym zbliżeniu małżonkowie powinni szanować dar płodności oraz swoje powołanie do przekazywania życia, czyli do udziału w Bożym dziele stworzenia i utrzymywania rodzaju ludzkiego. Oczywiście w tym powołaniu swoją celowość i sens ma także zmysłowość i uczuciowość, jednak tylko w kontekście osobowym, czyli poszanowania godności swojej nawzajem oraz godności dziecka, które może się począć. 

Można dopytać: co z możliwościami wyżywienia i wychowania? To pytanie obecnie stawiane jest na pierwszym miejscu i to w sposób nieproporcjonalny, fałszywy i obłudny. Problem wyżywienia w naszym kręgu kulturowy już od dawna nie istnieje. Może zachodzić jedynie problem czekolady, telefonu dla każdego dziecka, komputera, własnego pokoju itp. Jednak to są problemy typu niegdysiejszej magnaterii, która nie przypadkowo wymarła. 

Niestety w ostatnich dekadach, mniej więcej od Vaticanum II, rozpleniła się pośród katolików mentalność antykoncepcyjna. Ma to związek nie tylko z opozycją wobec nauczania encykliki "Humanae vitae" (1968 r.). Haniebną i zarazem brzemienną w skutkach rolę odegrało przedefiniowanie, pomieszanie i przewrócenie nauczania co do celów małżeństwa: podczas gdy Kościół tradycyjnie nauczał, że celem pierwszorzędnym małżeństwa jest wydanie na świat i wychowanie potomstwa, to od soboru zaczęto także w dokumentach oficjalnych stawiać na równi, a nawet na pierwszym miejscu dobro małżonków i to bez jego bliższego określenia. W efekcie zakorzeniła się i rozpowszechniła mentalność egoizmu małżeńskiego, gdzie potomstwo jest przynajmniej de facto uważane i traktowane jako dodatek do małżeństwa, urozmaicenie, być może też jakieś zapewnienie sobie opieki na starość. Ten egoizm we dwoje oczywiście wynika z egoizmu indywidualnego i prowadzi coraz częściej także do rozpadu małżeństwa i rozwodu, co z kolei u następnego pokolenia powoduje niechęć do zawierania małżeństwa i ograniczanie się do tzw. związku partnerskiego, który z natury jest mniej czy bardziej tymczasowy, co tym bardziej nie sprzyja wydawaniu na świat potomstwa. W takiej właśnie, coraz bardziej widocznej spirali zapaści małżeństwa, rodziny i całych społeczeństw się obecnie znajdujemy. Czy jest jeszcze ratunek, czy można tę zapaść powstrzyma bądź przynajmniej ograniczyć?

Oczywiście można. I to jest w rękach każdego małżeństwa, każdej rodziny. Dlatego zadane pytanie jest bardzo ważne, bardzo aktualne i wręcz pilne. 

Jak już wyżej wspomniałem, początkiem musi być właściwe ustawienie myślenia i mentalności małżeńskiej. Zacząć muszą od siebie zarówno sami małżonkowie, jak też duchowni nauczający i cały Kościół. W ostatnich dekadach wręcz haniebną i wołającą o pomstę do nieba rolę odegrały tzw. poradnie życia rodzinnego działające przy parafiach. Z oficjalnego założenia miały one służyć małżonkom w ich problemach małżeńskich i rodzinnych w duchu etyki katolickiej czyli zgodnie z nauczaniem Kościoła. Faktycznie jednak stały się przede wszystkim, o ile nie wyłącznie ośrodkami mentalności antykoncepcyjnej w wersji tzw. naturalnego planowania rodziny (NPR), uczącymi małżonków jak mogą unikać potomstwa rzekomo w zgodzie z nauczaniem Kościoła. Sprzedawano to i nadal sprzedaje się jako niby moralny i konieczny sposób walki z plagą zabijania dzieci nienarodzonych. Równocześnie z kazań, katechez i też z listów pasterskich biskupów, także z oficjalnych dokumentów o wyższej randzie praktycznie zniknęło przypominanie i napominanie o powinności małżeńskiej, jaką jest przyjęcie i wychowanie potomstwa. Tak więc sam Kościół stał się współwinny zapaści demograficznej, która zagraża wręcz bytowi społeczeństw i państw niegdyś katolickich. 

Po drugie, młodzi małżonkowie, którzy chcą po katolicku kształtować swoje życie małżeńskie i rodzinne - a to oznacza także nieograniczanie liczby potomstwa - powinni mieć wszelakie wsparcie zarówno od swoich rodzin, jak też od Kościoła, społeczności i państwa. Chodzi przede wszystkim o docenienie trudu wychowania. Nadal bowiem dominuje stereotyp, jakoby rodzice wielodzietne byli "zacofani", "nieoświeceni", "nienowocześni", bo odrzucający antykoncepcję czy przynajmniej tzw. naturalne planowanie. Ta głupia i absurdalna mentalność musi być demaskowana i obalana. Prada matek opiekujących się dziećmi w domu powinna być doceniona także pod względem socjalnym, fiskalny itp. To docenienie ma wartość także wychowawczą względem młodego pokolenia. To nie matki wielodzietne są głupie, lecz te, które unikają potomstwa z egoizmu, wygodnictwa itp. Także rola mężczyzn-ojców jest istotna i niezastąpiona, gdyż to ich zadaniem jest zapewnienie swojej małżonce, matce swoich dzieci, poczucie bezpieczeństwa przede wszystkim psychicznego, a także w realistycznym stopniu materialnego, oczywiście bez zbędnych czy wygórowanych wymagań i oczekiwań. 

Po trzecie, konieczne jest wyrabianie i kształtowanie osobowości rodzicielskiej u młodego pokolenia, zarówno u chłopców jak u dziewcząt. Jest to o tyle trudniejsze, że już drugie czy trzecie pokolenie z rzędu wzrasta w mentalności egocentrycznej i egoistycznej, wręcz antyrodzinnej i aspołecznej, która wynika z patologii wychowawczych, coraz częściej powiązanych z małodzietnością i jedynactwem. Jednak postawy prorodzinne i prospołeczne można i należy promować i kształtować na każdym etapie życia, aczkolwiek wraz z wiekiem staje się to trudniejsze. Tutaj szczególną jest rola Kościoła jako wychowawcy powszechnego, obejmującego wszystkie pokolenia i stany. Dochodzimy tutaj do kwestii formacji intelektualnej i duchowej duchownych, obecnie niestety w poważnym stopniu wypaczonej błędami modernizmu, który zbiera swoje demoralizujące i śmiercionośne żniwo także w wymiarze ogólnospołecznym, co widać szczególnie w sprawach rodziny i dzietności. Nieprzypadkowo rodzice ukształtowani w tradycyjnej wierze katolickiej i wyznający ją zwykle są wielodzietni, o ile warunki zdrowotne im na to pozwalają. To są ewidentne owoce tradycyjnego katolicyzmu, także z tego powodu znienawidzonego przez wrogów Boga i rodzaju ludzkiego. 

Po czwarte, kapłani katoliccy powinni otoczyć szczególną opieką rodziców wielodzietnych, przede wszystkim duchową, ale też, jeśli to konieczne, wsparciem materialnym. Obowiązkiem duchownych jest nauczanie i przypominanie odwiecznego nauczania Kościoła w kwestiach małżeństwa i rodziny. W taki sposób kapłani wykonują swoje powołanie ojcowskie wobec wiernych. Ojcowska postawa kapłana jest także istotnym przykładem i wzorem dla przyszłych ojców. Niestety zapaść duchowa i mentalnościowa dotyka obecnie w poważnym stopniu także stan duchowny. Przejawem jest mentalność starokawalerska, jakże zgubna zarówno dla duchownego jak dla wiernych powierzonych jego pieczy. Z niej właśnie wynika brak autentycznej realizacji powołania, aż do różnego rodzaju excesów obyczajowych, nawet tych najgorszych. Nie jest przypadkiem, że wraz pomieszaniem celów małżeństwa w wykrzywieniu ich ku egoizmowi nastąpiła plaga zachowań i postaw starokawalerskich u duchownych. Narcyzm widać niekiedy nawet w przesadnie zadbanym wyglądzie, przy czym oczywiście nie chodzi o higienę osobistą czy zwykłą elegancję, która należy do kultury osobistej, lecz o rodzaj dbałości o swój wygląd typowy raczej dla gwiazd estrady czy wręcz gejów. 

Po piąte, jest problem tzw. opieki medycznej, zwłaszcza ginekologicznej. Z różnych stron doszły do mnie wieści o wręcz skandalicznym i przestępczym postępowaniu ginekologów: zwykle odradzają młodym rodzicom więcej niż dwójkę dzieci, namawiają na poród przez cesarskie cięcie, niż nawet nie mówiąc o całym przemyśle antykoncepcyjnym i aborcyjno-morderczym. Ktoś powinien wreszcie na poważnie zająć się kwestią, kto i w jaki sposób tak instruuje czy być może naciska na ginekologów, by oni w swoim zakresie ograniczali liczbę poczęć i urodzeń. Do zbadania i wyśledzenia jest także wpływ substancyj chemicznym obecnych w żywności na płodność i dzietność. Jest powszechnie znany poważny wzrost liczby poronień szczególnie po akcji masowego kłucia ludzi experymentalnymi preparatami zwanymi fałszywie "szczepionką".