Dlaczego nagła śmierć jest karą za grzechy?

 

W mentalności sentymentalno-irracjonalnej pytanie może się wydawać okrutne. Należy jednak trzeźwo teologicznie podejść do sprawy. W skrócie:

1. Każda śmierć jest karą za grzech pierworodny. Mówi o tym wyraźnie Pismo św., dogmatyka katolicka i katechizmy katolickie. 

2. Kościół od niepamiętnych czasów modli się w liturgii - zwłaszcza w litanii do wszystkich świętych oraz w uroczystych improperiach wielkopiątkowych - o wybawienie od nagłej i niespodziewanej śmierci. Powód jest prosty: na odejście z tego świata należy być jak najlepiej przygotowanym. 

3. Oczywiście zawsze należy być gotowym do odejścia z tego świata. Jednak któż może szczerze o sobie powiedzieć, że jest przygotowany, że miał już dość możliwości od pokuty za swoje grzechy za życia ziemskiego? Owszem, można by to powiedzieć o osobach, które długo, może latami cierpiały na poważne schorzenia, może nawet na łożu boleści. W tym znaczeniu cierpienie jest łaską. Natomiast nagła śmierć oznacza przynajmniej znaczną niepewność co do stanu duszy, tzn. czy była w stanie łaski uświęcającej. Gdy dotyczy to osoby w młodym wieku, która nie wykazywała życia w stałej pokucie, to jest pewne przynajmniej to, że nie miała możliwości odpokutowania za swoje grzechy i trafiła w najlepszym wypadku do czyśćca. 

4. Wiadomo z nauczania Kościoła, że kary czyśćcowe są o wiele surowsze i dolegliwsze niż choćby największe cierpienia i nieszczęścia na ziemi. Lepiej jest cierpieć w życiu doczesnym niż po odejściu z niego. Z tego właśnie powodu nagła i niespodziewana śmierć jest najgorszym sposobem odejścia z tego świata, mimo że w mentalności sentymentalno-ateistycznej - niestety rozpowszechnionej obecnie także wśród katolików - wielu się boi chorób i cierpienia w doczesności, w ogóle powolnego umierania. 

5. Stare porzekadło "jakie życie taka śmierć" jest także o tyle słuszne, że sposób odejścia z tego świata ma znaczenie dla wieczności. Na dobrą śmierć trzeba sobie zasłużyć za życia. Na podstawie doświadczenia Opatrzności Bożej można powiedzieć, że nagła śmierć ma znaczenie także dla jeszcze żyjących, gdyż powinna być przestrogą i wezwaniem do nawrócenia i pokuty. Osoba nagle zmarła została ukarana brakiem możliwości pokutowania za życia. Ta kara może być zbawienna i lecząca dla tych, którzy jeszcze żyją na tym świecie. 

Przypadek duchownego, który stał się okazją do tej reflexji, jest szczególnie znaczący. Otóż przy jego trumnie ustawiono dumnie fotograficzny dowód - widocznie nagminnego - praktykowania przez niego nadużyć liturgicznych: sprawowanie Mszy św. poza miejscem do tego poświęconym, bez odpowiedniego wyposażenia jak ołtarz, krzyż, świece itp. Niech jego nagła śmierć w basenie będzie przestrogą dla jemu podobnych i owocnym wezwaniem do nawrócenia i pokuty. 

Przy okazji widać, jak bardzo jest wypaczona liturgia pogrzebowa w Novus Ordo. Tradycyjnie ciało zmarłego kapłana powinno być odziane w ornat fioletowy jako oznaka postawy pokutnej w nadziei, że w takiej postawie - a jest ona jedynie słuszna i zbawienna - zmarły odszedł z tego świata. Moderniści natomiast zamienili na kolor biały, który ma oznaczać zmartwychwstanie. Pomijają a raczej nawet negują przy tym, że 

- zmartwychwstanie ciał na Sąd Ostateczny nie dla każdego oznacza zmartwychwstanie ku chwale, lecz dla potępionych będzie to zmartwychwstanie do kary wiecznej czyli do wiecznych ciemności piekła, 

- to Pan Bóg decyduje, kto zmartwychwstanie ku chwale, a kto ku potępieniu, więc ubieranie ciała na biało jest stawianie się w roli Pana Boga. 

Natomiast rozpowszechnione obecnie celebrowanie liturgii pogrzebowej w szatach fioletowych jest niczym innym jak symboliczną negacją specyficznego znaczenia modlitwy za zmarłych, czyli negacją rzeczywistości czyśćca. Kolor fioletowy jest kolorem pokutnym, jak zaznaczyłem. Ten kolor przystoi ciału zmarłego. Zaś kolorem żałobnym, czyli w modlitwie za zmarłych, jest kolor czarny, gdyż ta modlitwa jest czymś zupełnie innym niż pokuta. Modląc się za zmarłych modlimy się za dusze w czyśćcu, a w czyśćcu nie ma już pokuty, czyli nawrócenie i dobrowolnie powziętego cierpienia i wyrzeczenia, lecz jest jedynie narzucone cierpienie oczyszczające. Dlatego absurdalne i fałszywe teologicznie jest zastąpienie tutaj koloru czarnego kolorem fioletowym. Zresztą zostało to przejęte od protestantów, którzy negują rzeczywistość czyśćca.