Czy liturgia jest sprawą prywatnej pobożności?

Odpowiedź jest prosta i krótka: nie jest. Wynika to już z pojęcia liturgii. Jest ona bowiem publicznym kultem Kościoła, nie prywatną praktyką pobożnościową. Owszem, liturgia może i powinna żywić, pobudzać, formować i też korygować pobożność osobistą. Jednak jest to funkcja wtórna, drugorzędna i podrzędna, nie istotna i nie decydująca. Wartość osobista - pod względem czy to przywiązania, czy upodobania czy jakiejkolwiek więzi uczuciowej - nie ma istotnego znaczenia dla liturgii. Nadrzędne wobec liturgii są wyłącznie prawdy wiary katolickiej, w których świetle należy oceniać jej słowa i czynności.

Zresztą cała powyższa wypowiedź jest bełkotliwa. Jej tezy - tak jak ta powyżej oceniona zasadnicza - są fałszywe i mętne, wręcz kłamliwe, zarówno teologicznie jak też co do faktów. Nawet pomijając pseudopsychologiczne bluzgi w związku z urojonym "tradsizmem", urojonymi "rówieśnikami", urojonymi "starszymi", nie sposób wyłuskać choćby jednego sensownego zdania będącego czymś więcej niż deklaracją własnej pozycji, która sprowadza się do tego, że powodem "zaangażowania" autora "w tradycję" jest irracjonalne "docenienie VOM".

Autor odrzuca "pastwienie się nad NOMem", sam się pastwiąc niewybrednie na tymi "niektórymi tradsami", którzy krytykują NOM, bo wybrali VOM nie z powodu własnej pobożności, lecz z powodu wierności wierze katolickiej. 

Autor sprytnie podszywa się pod "rówieśników", którzy, nie mając ani solidnej wiedzy teologicznej czy choćby katechizmowej, są pociągani do liturgii tradycyjnej najpierw przez niewątliwie wartościowe wrażenia estetyczne. Perfidia autora polega jednak na tym, że próbuje zakazać wyjścia poza i ponad sferę przeżyciowo-uczuciową, ku wymiarowi intelektualnemu, który nieuchronnie prowadzi do dyskursu teologicznego, zwłaszcza apologetycznego. Ten dyskurs jest dla autora "sekciarski", "zdziwaczały", "niskim i prostym krytykanctwem", "działaniem na negatywnych emocjach", "zacietrzewiem", "fatalizmem", "nieumiejętnością wyważenia sądów", "postawą infantylną i niekonstruktywną" itd. Sam autor oczywiście unosi się ponad taką nikczemnością, pragnąc porwać za sobą "rówieśników", by uchronić ich przed "tradycjonalistyczną bańką", "zamykaniem się w twierdzy" i "ofensywną postawą wobec innych form pobożności"... No cóż, repertuar bluzgów jest iście godny szefa propagandy stanu wojennego. I też taka sama jest ich wartość merytoryczna. Jedynym przesłaniem jest: 
- nie wolno krytykować NOM,
- zaś VOM wolno doceniać wyłącznie jako osobiście, irracjonalnie podobającą się "formę pobożności". 
W przeciwnym razie należy się do zamkniętych w "bańce" staruchów, którzy chodzą całą rodziną na VOM.

Aż trudno uwierzyć, by coś takiego mógł pisać ktoś, kto ukończył chociażby gimnazjum. Wystarczy umieć liczyć do 100, by wiedzieć, że pokolenie pamiętające jako tako liturgię tradycyjną sprawowaną powszechnie urodziło się najpóźniej do 1955 r. i tym samym liczy obecnie około ponad 60 lat. Pokolenie młodsze - a jest to już pokolenie rodziców autora -  zostało wychowane na NOMie i pod tym względem nie różni się od obecnej młodzieży. Obecna młodzież jest natomiast o tyle w lepszej sytuacji, że ma znacznie szerszy i łatwiejszy dostęp do liturgii tradycyjnej niż pokolenie poprzednie (do którego zalicza się także piszący te słowa). Ta dostępność sprzyja porównaniu i refleksji nad przyczynami i skutkami. Nie sprzyja temu natomiast brak styczności, czy to z NOMem czy z VOMem. Każdy myślący choćby zdroworozsądkowo człowiek ma zdolność do analizy porównawczej i wyciągnięcia wniosków zarówno natury poznawczej jak też praktycznej. Ani kłamliwe zaklinanie rzeczywistości - jakoby NOM i VOM byli równorzędnymi "formami pobożności" - ani próba zakazu myślenia i tym samym oceniania nie są w stanie wytrzymać próby czasu, zwłaszcza długoterminowo. Nasuwa się więc pytanie, co tu jest głównym problemem: czy odmóżdżenie autora czy podjęta przez niego próba odmóżdżenia czytelników.

Pytanie to można pozostawić otwarte. Odpowiedź staje się bardziej oczywista wobec powiązań autora ze środowiskiem, które się nazywa "lewicą katolicką" wraz z jej organem: 

Tak ten organ sam się prezentuje:

Wydawcą jest niesłynne środowisko pseudokatolickich wywrotowców:

 
Zaś jako autorzy współpracują m. in. takie sławy: 

Dalszy komentarz jest właściwie zbędny. 
Na koniec wypada jeszcze raz ostrzec przed tego typu "aktywistami".

Czy koszulki ze świętymi wizerunkami są OK?

Samo noszenie wizerunków na odzieniu nie jest bluźnierstwem. Zależy jednak od charakteru i wymowy tych wizerunków na danej części garderoby. 

Problem jest owszem z takową koszulką, ponieważ jest ona pierwotnie częścią bielizny, nie normalnym odzieniem publicznym. Jako taka nie jest ubiorem godnym i wyrażającym szacunek i cześć. Sprawę komplikuje fakt, że obecnie nie ma świadomości takiego charakteru koszulki, gdyż stała się powszechnym ubiorem w lecie. Oczywiście brak świadomości nie usprawiedliwia, jednak pomniejsza winę. Istotne są obiektywne kryteria, jak charakter danego obrazu, czyli treść i sposób przedstawienia. To jest kwestia trzeźwego wyczucia. Człowiek o normalnym wyczuciu nie kupi i nie ubierze takiej koszulki np. z wizerunkiem Jasnogórskim czy z Całunu Turyńskiego. Powodem jest szacunek dla osób, które te wizerunki przedstawiają. Wprawdzie nie można wykluczyć, że ktoś nosi takie koszulki z przywiązania dla Pana Jezusa czy Matki Najświętszej czy dla zamanifestowania wiary. Jednak to subiektywne nastawienie nie jest w stanie zastąpić obiektywnej oceny co do miejsca wizerunków takich Osób. 
Nie ma natomiast problemu odnośnie napisów czy symboli, jak np. krzyża, ryby (ΙΧΘΥΣ) itp. 

Czy Pan Jezus jest lwem?

Biznes jest pomysłowy. I wykorzystuje także uczucia religijne. Zwłaszcza gdy brakuje wiedzy religijnej i trzeźwego myślenia.

Ocena jest krótka i jednoznaczna: taka koszulka jest bluźniercza, nawet jeśli jej autorzy, producenci i handlarze nie zdają sobie z tego sprawy.

Jest taka z następujących powodów:

Po pierwsze:
Można się domyśleć, że chodzi o nawiązanie do Apk 5, 5-10:

• "I mówi do mnie jeden ze Starców: Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci. I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię. On poszedł, i z prawicy Zasiadającego na tronie wziął księgę. A kiedy wziął księgę, czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych. I taką nową pieśń śpiewają: «Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi."

To jest z kolei nawiązanie do Rdz 49, 8-10:

• "Judo, ciebie sławić będą bracia twoi, twoja bowiem ręka na karku twych wrogów! Synowie twego ojca będą ci oddawać pokłon! Judo, młody lwie, na zdobyczy róść będziesz, mój synu: jak lew czai się, gotuje do skoku, do lwicy podobny - któż się ośmieli go drażnić? Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!". 

Tym samym jasne jest, że lwem jest nazwane pokolenie Judy, nie Mesjasz. Zaś powyższe słowa w Apk 5,5 po pierwsze są słowami jednego ze starców czyli przedstawicieli Starego Testamentu, który w tych słowach poświadcza spełnienie się proroctwa z Rdz 49. To spełnienie się oznacza także właściwą interpretację, wypełnienie i korektę: Jezus Chrystus, potomek Dawida z pokolenia Judy, jest kluczem do właściwego zrozumienia proroctwa. Dopiero w tym wypełnieniu proroctwo zyskuje właściwy sens: potomek Judy będzie zwycięski. To zwycięstwo jest bliżej wyjaśnione w następnych wersetach Apk 5, 6-10, gdzie centralną postacią jest Baranek. Jest to tytuł nadany Zbawicielowi przez największego z proroków, św. Jana Chrzciciela, a to na podstawie proroctwa Izajasza 53,7:

• "Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich."

Tak więc księga Apokalipsy prowadzi od znaku lwa, który jest prorocką zapowiedzią, do znaku baranka ofiarnego, który jest spełnieniem. Innymi słowy: w Baranku, na którego wskazał Jan Chrzciciel, spełnia się proroctwo o zwycięstwie lwa z Judy. Tym samym właściwym znakiem jest Baranek, nie lew, już chociażby dlatego, że Mesjasz nie jest pokoleniem Judy, lecz potomkiem z pokolenia Judy, którego zwycięstwo jest diametralnie innego rodzaju. Tym samym utożsamienie lwa z Jezusem Chrystusem jest kłamliwe i nie ma podstaw.

Po drugie:
W całej ikonografii chrześcijańskiej nie ma przedstawiania Jezusa Chrystusa jako lwa czy za pomocą symbolu lwa. Jest zrozumiałe z powyższych powodów i powiązań teologicznych.

Po trzecie:
Przedstawianie Jezusa Chrystusa w symbolu lwa nie ma żadnych podstaw teologicznych w ramach teologii chrześcijańskiej. Podstawą może być jedynie wyciąganie wyrażenia z kontextu wraz z odwróceniem jego sensu: sprowadzenie misji Jezusa Chrystusa do zbudowania potęgi Judy czyli narodu żydowskiego.

Po czwarte:
Odbywa się to kosztem prawdy o Jezusie Chrystusie, prawdy Ewangelii. Nie chodzi o waleczność, gdyż należy ona do istoty Ewangelii. Bardziej istotny pod względem teologicznym jest stosunek między Starym a Nowym Testamentem. Użycie symbolu lwa dla Jezusa Chrystusa jest nie tylko zakłamaniem właściwego znaczenia tego symbolu, lecz stawia jego treść ponad właściwą treścią Ewangelii. Zwycięstwo i potęga Mesjasza jest zwycięstwem i potęgą Jego Ofiary Krzyżowej.

Po piąte:
Symbol lwa ma w całym Piśmie św. znaczenie raczej pejoratywne: św. Piotr porównuje szatana do ryczącego żarłocznego lwa (1 P 5, 8). Tym samym lew jak przenośnia jest znacznie bliższy szatanowi niż Jezusowi Chrystusowi. Do Jezusa Chrystusa odnosi się jedynie pośrednio i w znaczeniu prorockiej, niewyraźnej i ograniczonej przepowiedni, odnoszącej się bezpośrednio do pokolenia Judy. Jej spełnienie w Jezusie Chrystusie miało miejsce wraz z korektą za pomocą symbolu baranka.

Czy ślub cywilny jest ważny?

Katolik zawiera sakramentalne i tym samym nierozerwalne małżeństwo zgodnie z katolicką formą czyli przepisanego przez Kościół obrzędu. Tzw. ślub cywilny nie stanowi takiego małżeństwa.

Wprawdzie jest możliwość późniejszego zatwierdzenia związku zawartego bez katolickiej formy, o ile jest wola takiego związku według istotnych przymiotów małżeństwa (jedność, nierozerwalność i wydanie potomstwa), ale konieczna jest do tego procedura kościelnokanoniczna (tzw. sanatio in radice). Dopiero po jej przeprowadzeniu i orzeczeniu przez Kościół małżeństwo takie jest uznawane jako sakramentalne.

Sam związek cywilny, choć nie jest sakramentalny, powoduje jednak zobowiązania moralne, szczególnie gdy jest potomstwo. Dlatego każdy przypadek, gdy osoba po takim związku pragnie zawrzeć sakramentalne małżeństwo z inną osobą, powinien być badany indywidualnie zgodnie z rozeznaniem duszpasterskim. Chodzi bowiem o godne zawarcie związku sakramentalnego. Gdy nie ma odpowiedniej postawy moralnej wobec zobowiązań naturalnych wynikających ze związku niesakramentalnego, wówczas pod znakiem zapytania jest dyspozycja do przyjęcia sakramentu. Oczywiście możliwe jest nawrócenie i wola poprawy. W gestii duszpasterza leży zbadanie sprawy oraz rozpoznanie dyspozycji.

Dlaczego Bóg nie uzdrowił trędowatych?

Pytanie zawiera przynajmniej dwa zasadnicze i obszerne problemy teologiczne:
- kwestia właściwego rozumienia Starego Testamentu, oraz
- kwestia istnienia chorób i wszelkiego cierpienia.

Oczywiście nie mogę tutaj obszernie rozwinąć tych tematów. Wskażę na wątki istotne dla odpowiedzi.

Po pierwsze, nakaz izolowania trędowatych miał na celu ochronę przed zarażeniem zdrowych, gdyż jest to choroba wysoce zakaźna. Trąd stał się uleczalny dopiero w XX w. i do tej pory głównym środkiem medycznym odnośnie chorych było izolowanie ich od zdrowych.

Po drugie, Stary Testament jest jedynie przygotowaniem do pełnego Objawienia Bożego w Nowym Testamencie i ma charakter tymczasowy, tzn. do momentu przyjścia Zbawiciela. Jezus Chrystus objawił pełnię prawdy i środków Zbawienia, nakazując m. in. troskę o chorych. Dlatego Kościół od zarania swoich dziejów jako pierwsza instytucja w dziejach ludzkości zakładał szpitale, także leprozoria czyli miejsca opieki nad trędowatymi.

Po trzecie, sam Jezus Chrystus został zapowiedziany przez proroka Izajasza (53, 4) jako "trędowaty", tzn. że będzie uznany przez własny naród jakby za trędowatego, czyli wykluczonego ze społeczności. Jest to zapowiedź cierpienia Mesjasza, który przynosi Zbawienie.

Po czwarte, każde cierpienie, także straszliwa choroba trądu, jest w perspektywie teologicznej skutkiem grzechu pierworodnego. Oznacza to, że nie można zrozumieć cierpienia bez zrozumienia grzechu i ostatecznie relacji między człowiekiem a Bogiem, której grzech dotyczy.

Po piąte, teologicznie pewne jest także, że Pan Bóg nigdy nie przyglądał się cierpieniu bezczynnie, lecz już w raju, natychmiast po upadku grzechowym pierwszych rodziców, zapowiedział Zbawienie i zwycięstwo nad szatanem, który spowodował grzech i tym samym cierpienie.

Po szóste, jest oczywiście pytanie, dlaczego Pan Bóg nie zdziałał od razu Zbawienia od grzechu i cierpienia, lecz czyni to w ciągu historii, stopniowo, może się wydawać, że powoli i zwlekając. Oczywiście nie znamy zupełnego wyjaśnienia dla takiego planu, jednak możemy wnioskować z przesłanek teologicznych. Główną przesłanką jest historyczna natura dzieła stworzenia, które nie jest tylko jednorazowym wydarzeniem w przeszłości, u zarania istnienia wszechświata, lecz trwa jako podtrzymywanie w istnieniu i działanie Boga w nim (jako Opatrzność Boża). Pewne jest, że sposób działania Zbawienia odpowiada zarówno istocie i naturze Boga jak też naturze człowieka i całego stworzenia. Wiemy, że Bóg jest miłością i to doskonałą, tym samym dzieło zarówno stworzenia jak też Zbawienia pochodzi z miłości. Oczywiście jest to miłość inna niż nasze, ludzkie pojęcia i wyobrażenia o miłości, gdyż są one ograniczone i ułomne, jako że nasze poznanie jest niedoskonałe a nierzadko wręcz błędne, także odnośnie miłości, której właściwie każdy człowiek pragnie i szuka.

To jest jedynie kilka głównych wątków gwoli odpowiedzi. Pytanie sprowadza się ostatecznie do pytania osobistego, które każdy sobie zadaje wcześniej czy później: dlaczego Bóg zsyła mi cierpienie i nie wyzwala mnie z niego? Warto w taki sposób zastanowić się nad pytaniem. W szczerości serca i z szacunkiem należnym Panu Bogu.

Czy protestanci są w stanie wyrzucać złe duchy?

Wyrzucanie złych duchów, zwane exorcyzmem, ma swój początek i źródło w działalności Jezusa Chrystusa. On Swoją publiczną działalność rozpoczął 40-dniowym postem oraz odparciem ataków szatana. Potem nie tylko uzdrawiał chorych, lecz także exorcyzmował opętanych. Były to czyny-znaki Królestwa Bożego, które On ustanowił i które trwa w Kościele. To w Kościele przez Niego założonym trwa Jego dzieło, tzn. Jezus Chrystus działa w Kościele i przez Kościół, który właśnie do tego celu został przez Niego utworzony i ustanowiony. Jako Bóg, Jezus Chrystus oczywiście może działać także poza Kościołem i nie posługując się nim. Jednak także wtedy nie może samemu Sobie zaprzeczyć, ponieważ jest Prawdą (por. J 14, 6).

Co wynika z tych zasad odnośnie do postawionego pytania?

Po pierwsze, zwyczajną i właściwą drogą działania zbawczego Jezusa Chrystusa jest Kościół, jego sakramenty i sakramentalia. Takim sakramentale są exorcyzmy sprawowane w liturgii tradycyjnej począwszy od namaszczenia katechumenów, poprzez liczne exorcyzmy nad rzeczami poświęcanymi (w błogosławieństwach rzeczy, benedictiones), aż do exorcyzmów zarezerwowanych do stwierdzonych przypadków opętań szatańskich. W ten sposób Kościół sprawuje swoją misję uświęcania, której nie można oddzielić od całości jego misji, czyli także nauczania i rządzenia. Wynika stąd, że ktoś odrzucający Kościół Chrystusowy, który jest jeden, święty, katolicki i apostolski, nie może działać w imię i w mocy Jezusa Chrystusa, nawet jeśli by się na Niego powoływał. Innymi słowy: heretyk, czyli ktoś odrzucający Boże Objawienie dane przez Jezusa Chrystusa i nauczane przez Kościół, nie jest w stanie de facto, autentycznie i prawdziwie działać w Jego imieniu i mocy. Dlatego właśnie nie są znane potwierdzone medycznie cuda zdziałane w obrębie protestantyzmu czy innych religij. Dotyczy to także exorcyzmów, przy czym stwierdzenie skuteczności należy bardziej do dziedziny teologii niż nauk przyrodniczych.

Po drugie, nie jest wykluczone, że Pan Jezus działa także w kręgu osób i przez poszczególne osoby nie należące do Jego Kościoła, jak heretycy, żydzi czy poganie. Jednak pewne jest, że wtedy to działanie jest ukierunkowane na doprowadzenie do prawdy objawionej i do Kościoła, bądź przynajmniej do zbawienia dusz na drodze nadzwyczajnej. Konkretnie: gdy heretyk, żyd czy poganin prosi Jezusa Chrystusa o uzdrowienie czy uwolnienie od złego ducha, a ten skutek nie jest sprzeczny ze zbawieniem dusz, co oznacza także, że zamiarem tej prośby nie jest zaprzeczenie czy odwiedzenie od Bożej prawdy i prawdziwego Kościoła, wówczas można przyjąć, że Pan Bóg, Jezus Chrystus, działa czy może działać, gdyż zgodne jest to z Jego Objawieniem i zwyczajną drogą Zbawienia w Kościele.

Wynika stąd następujące kryterium rozróżniania:
Gdy ktoś nie będący katolikiem powołuje się w swoim działaniu na Jezusa Chrystusa, a nie ma choćby ukrytego zamiaru zaprzeczania Kościołowi Jezusa Chrystusa i odciągania od niego, wówczas owo działanie może być narzędziem działania Jezusa Chrystusa, czyli nadzwyczajną drogą Zbawienia.

Czy kłamstwo zawsze jest grzechem?

Podobna kwestia była już poruszana:
https://teologkatolicki.blogspot.com/2018/10/do-czego-odnosi-sie-viii-przykazanie.html

Przytoczę ponownie słowa Patrona teologów moralnych św. Alfonsa de Liguori:

z: Theologia moralis

Streszczając: św. Alfons rozróżnia między symulacją formalną i materialną. Pierwsza polega na takiej różnicy między słowami (czy zachowaniem zewnętrznym) a wewnętrzną wiedzą (czy postawą), że okłamuje się co do faktów, tym samym jest grzeszna i niedozwolona. Symulacja materialna natomiast nie ma na celu oszukania czyli wyrażenia czegoś sprzecznego z wiedzą wewnętrzna, lecz ma inny cel i jest dozwolona dla słusznego powodu. Jako przykłady święty Doktor podaje zachowanie Jozuego w sytuacji wojny (Joz 8) oraz Pana Jezusa, który wobec uczniów w drodze do Emaus zachował się tak, jakby chciał iść dalej, gdyż chciał pokazać, że zostanie z nimi na ich prośbę (Łk 24).

Tak więc kłamstwo we właściwym sensie, czyli mówienie nieprawdy z zamiarem przedstawienia sprzecznego ze stanem rzeczy (faktem) jest zawsze grzeszne i tym samym niedozwolone moralnie, niezależnie od sytuacji i powodu. Takie było zawsze nauczanie Kościoła i jest ono niezmienne.

Różne były opinie teologów jedynie odnośnie tzw. restrictio mentalis, czyli zachowania prawdy w umyśle bez jej uzewnętrzniania, czyli dopuszczając różnicę między prawdą w umyśle a tym, co jest komunikowane zewnętrznie, bez zamiaru przedstawienia czegoś sprzecznego z prawdą wewnętrzną (czyli w umyśle), a jedynie w zamiarze ukrycia prawdy obecnej w umyśle. 

Czy gregorianka daje gwarancję?

Tzw. Msze św. gregoriańskie mają swoje źródło w opowiadaniu papieża św. Grzegorza Wielkiego (Dial IV 55 ), gdzie jest mowa o tym, jak opatowi klasztoru św. Andrzeja ukazał się zmarły mnich po tym jak sprawowano za jego duszę Mszę św. przez 30 kolejnych dni. To ukazanie się miało oznaczać, iż dusza została wyzwolona z czyśćca.

W średniowieczu praktyka ta - opierająca się na starotestamentalnym czasie żałoby (Li 20, 29 oraz Pwt 34, 8) - była bardzo popularna. Wyposażona była nawet w osobne formularze mszalne na każdy dzień. Mszał Rzymski św. Piusa V zawiera tylko praktykę w siódmy, trzydziesty i rocznicowy dzień po śmierci. 

Sobór Trydencki w osobnym dekrecie o nadużyciach nakazuje, że należy usunąć zabobonne przekonanie o określonej liczbie Mszy św. i świec, zaś pouczać ludo tym, skąd pochodzi bogaty i niebiański owoc Najświętszej Ofiary:

Oczywiście nie jest to skierowane przeciw praktyce Mszy św. gregoriańskich lecz przeciw ich zabobonnemu rozumieniu i traktowaniu. 

Szereg papieży zalecało ich praktykowanie:
- Benedykt XIV wydał specjalny dekret odnośnie ołtarza do takich celebracyj.
- Leon XIII również zachęcał do tej praktyki, pochwaląc zaufanie wiernych:

- Św. Pius X wydał dekret odnośnie ołtarza i odpustów:

Po Soborze Watykańskim II praktyka ta została potwierdzona, o czym świadczy wyjaśnienie wydane przez Kongregację Soboru z 1967 r. odnośnie przerwania trzydziestu dni:

Wyjaśnione jest, że w razie konieczności przerwania 30 dni przez kapłana z powodu ważnej przyczyny jak choroba, kapłan może kontynuować, przez co nie jest pomniejszona wartość Mszy św.

Podsumowując:
- Nie ma gwarancji w znaczeniu zabobonnym czyli automatycznej skuteczności. We wierze katolickiej każda Msza św. ma wartość nieskończoną jako uobecnienie Ofiary Krzyżowej.
- Powtarzanie i liczba Mszy św. ma znaczenie i wartość odnośnie działania ("uczynków") Kościoła (w tym kapłana), które jest ograniczone i tym samym może i powinno być powtarzane i pomnażane ku chwale Boga i zbawieniu dusz.

Czy odgrywanie obrzędów pogańskich jest grzechem?

Po pierwsze jest kwestia celu tego typu rekonstrukcji. Odgrywanie obrzędów pogańskich jest de facto ich odtwarzaniem, nawet jeśli odbywa się to tylko dla zabawy czy pokazu quasi historycznego. Ktoś nie podzielający wierzeń pogańskich musi mieć do nich obrzydzenie. Jeśli ktoś bierze udział w takiej zabawie, to jest kwestia sensu przynajmniej dla niego. Jako zabawa nie ma właściwie sensu, gdyż nie należy się bawić religią także fałszywą, bo to jest poważna dziedzina. Jako pokaz jest to zbędne, gdyż do celu edukacyjnego wystarczy opis słowny.

Ponadto jest kwestia skutków takiej rekonstrukcji, zarówno dla rekonstrukorów jak też dla świadków. Skutkiem dla tych pierwszych jest strata czasu i środków w najlepszym przypadku na bezsensowną zabawę, która może być szkodliwa przynajmniej dla tych, którzy przez to być może zainteresują się fałszywymi kultami.

Tak więc dla oceny moralnej są następujące aspekty:
- poświęcanie czasu i środków na coś przynajmniej potencjalnie szkodliwego dla innych,
- godzenie się na potencjalną szkodliwość przez interesowanie czy inspirowanie do fałszywych kultów,
-  narażanie siebie na ryzyko duchowe oraz zgorszenie.

Sprawa dotyczy więc zarówno pierwszego przykazania Dekalogu jak też miłości bliźniego. Z tego powodu w pierwszych wiekach Kościół zakazywał udziału nawet udziału w przedstawieniach teatralnych i nie przyjmował do Kościoła aktorów, gdyż ich rzemiosło miało ścisły związek z kultami pogańskimi.

Jak odnosić się do objawień prywatnych?

Wiara katolicka dotyczy prawd objawionych przez Boga a przekazanych w Tradycji i Piśmie św. oraz nauczanych przez Kościół. Jest to tzw. depositum fidei, czyli prawdy wiary powierzone Apostołom i Kościołowi do głoszenia i zachowywania. Są one nazywane w teologii Objawieniem publicznym w tym sensie, że jest ono raz na zawsze dane dla całej ludzkości. 

Oprócz Objawienia publicznego, zawartego w Tradycji Kościoła i Piśmie św., mają miejsce w historii Kościoła tzw. objawienia prywatne. Są to wydarzenia, gdy Pan Bóg przez wybrane osoby daje pouczenie, przypomnienie czy napomnienie dla Kościoła i ludzkości na dany czas, czyli są prorockie. Katechizm mówi: 

Są to objawienia prywatne w tym znaczeniu, że
- są jedynie wskazaniem danym na konkretny czas w historii, oraz
- wskazują na Objawienie publiczne. 

Tym samym są jedynie podrzędne i względne, dlatego nie ma obowiązku wierzenia w nie, nawet jeśli są uznane przez Kościół. 

Obowiązuje natomiast ostrożność wobec rzekomych objawień nieuznanych Kościół, tym bardziej wobec odrzuconych tzn. uznanych za nie pochodzące od Boga. Wiara w takowe rzekome objawienia niesie ze sobą niekiedy poważne niebezpieczeństwa dla czystości wiary oraz życia duchowego i moralnego. 

Gdzie wolno sprawować Mszę św.?

W Novus Ordo nie ma obowiązku relikwij ani portatylu. Jednak istotne jest miejsce sprawowania Mszy św. Jest ono dość jasno określone w Kodexie Prawa Kanonicznego:

http://www.trybunal.mkw.pl/Kodeks%20Prawa%20Kanonicznego.pdf


Oznacza to:

1. Nie ma obowiązku codziennego sprawowania Mszy św., tym bardziej gdy nie ma odpowiednich warunków miejsca.

2. Obowiązkowym miejscem sprawowania jest miejsce poświęconego do kultu Bożego, czyli kościół lub przynajmniej kaplica.

3. Jedynie w sytuacji konieczności dopuszczalne jest sprawowanie w innym, odpowiednim miejscu. Odpowiednim miejscem nie jest oczywiście każde dowolne miejsce, lecz musi ono być odpowiednie, tzn. mieć coś wspólnego z miejscem świętym, jak np. krzyż przydrożny, kapliczka, oratorium domowe.

4. Koniecznością oczywiście nie jest z góry zaplanowana wycieczka, którą można i należy tak zaplanować, by Msza św. mogła się odbyć w miejscu świętym.

5. Wykroczenia przeciw tym przepisom są poważnym nadużyciem. Popełniający jest kapłan grzeszy ciężko i t ym samym celebruje świętokradzko, gorsząc wiernych.

6. Wykroczenia tego typu należy zgłaszać niezwłocznie biskupowi miejsca i biskupowi ordynariuszowi danego kapłana. W razie braku odpowiedniej reakcji należy wysłać skargę do Stolicy Apostolskiej.

Jaką przysięgę składali papieże po wyborze na Stolicę Piotrową?

Od pewnego czasu kursuje w internecie text rzekomej przysięgi papieskiej bez podania źródła. Warto poznać źródłową wersję, którą każdy może sam sprawdzić. Pochodzi ona z dokumentów Kancelarii Papieskiej, dokładniej ze zbioru znanego jako "Dziennik Biskupów Rzymskich" (Liber diurnus Romanorum Pontificum). Bliższe informacje o tym wydaniu można znaleźć m. in. tutaj:
https://en.wikipedia.org/wiki/Liber_Diurnus_Romanorum_Pontificum

Text został wydany m. in. w zbiorze Patrologia Latina, tom 105, kolumny 39-44:
 https://archive.org/details/patrologiaecurs166unkngoog/page/n24

Jest to pierwsza przysięga nowowybranego papieża, zwana "wyznaniem wiary" (professio), i zarazem pierwszy, otwierający obrzęd rozbudowanej ceremonii objęcia władzy papieskiej. W swej prostocie są to słowa szczególnej wagi, ukazujące dobitnie katolickie rozumienie urzędu i władzy papieskiej:

 

Streszczając:
- Papież Elekt przysięga świętemu Piotrowi oraz całemu Kościołowi wierność swemu urzędowi oraz zachowanie prawierności wiary Apostołów oraz poprzedników na Stolicy Piotrowej.
- Przysięga wierność nauczaniu soborów, w tym także potępianie heretyków, których sobory potępiły. 
- Przysięga zachowywanie dekretów kanonicznych swoich poprzedników oraz obrzędów, tudzież zachowanie i niepomniejszanie dóbr kościelnych. 
- Przysięga, że nie będzie odejmował, ani zmieniał nic w Tradycji swoich poprzedników, ani dopuszczał do dodawania czegoś nowego.

Text tej przysięgi papież podpisywał przy grobie św. Piotra.

Czy piekło jest bezcelowe?

Wątpliwość jest nader słuszna, choć dość często podnoszona.

Po pierwsze, należy być ostrożnym z przykładaniem własnej, ludzkiej miary to działania i właściwości Boga. To nasze czyny i postawy powinne być mierzone miarą Bożą, nie odwrotnie. To Bóg jest doskonały, a rzeczywistość stworzona, także ludzka, jest tylko odblaskiem i pochodną Jego doskonałości.

Po drugie, należy pamiętać, że każde działanie Boga, także każde dzieło, postanowienie i rozporządzenie wynika z Jego istoty, która, będąc miłością doskonałą, łączy w sobie także miłosierdzie i sprawiedliwość, które w Bogu są jednością, nie przeciwieństwem czy sprzecznością. Dotyczy to także piekła: jako kara wieczna jest dziełem zarówno sprawiedliwości jak też miłosierdzia. Owszem, jedną z głównych funkcyj kary jest poprawa czyli funkcja pedagogiczna. Jednak dotyczy ona nie tylko samego winowajcy lecz także innych osób. Ukaranie przestępcy ma odstraszyć nie tylko jego samego przez popełnianiem następnych przestępstw lecz także ewentualnych naśladowców przestępstwa.

Po trzecie, człowiek ma prawo wyznaczać karę jedynie w imieniu Boga i zgodnie z Jego wolą. Orzekanie winy przez ludzi jest zawsze tylko prawdopodobne, ograniczone i omylne, gdyż opiera się tylko na danych zewnętrznych i nie ma wglądu we wnętrze człowieka. Tylko Bóg zna serce człowieka. Dlatego kara wyznaczona przez instancję ludzką nie może być wieczna. Stąd w dziedzinie ludzkiej istnieją tylko kary czasowe: także dożywotnie więzienie i kara śmierci są w tym znaczeniu czasowe, że nie sięgają wieczności, tzn. kończą się wraz ze śmiercią. Jedynie kara wieczna jest trwała.

Po czwarte, jest pewne, że Pan Bóg najpierw i przede wszystkim stosuje kary doczesne, i nie tylko za życia (cierpienie), lecz także po śmierci (czyściec). Doświadczenie uczy, że kary doczesne niekiedy, nawet dość często niestety okazują się nieskuteczne, tzn. nie prowadzą do poprawy. Oczywiście wynika to z woli człowieka, tzn. braku woli poprawy, nie z braku działania Boga. Znanych jest wiele przypadków, że zbrodniarze nawet w obliczu kary śmierci nie okazują skruchy i tym samym nawet ta kara okazuje się nieskuteczna, czego przykładem jest zły łotr ukrzyżowany razem z Jezusem Chrystusem. Czy Pan Bóg ma być wobec tego bezradny?

Podam przykład nawiązujący do sytuacji własnej wspomnianej przez pytającego. Gdy ojciec rodziny, mając kilkoro dzieci, po wielu wysiłkach wychowawczych, w tam także karach ku poprawie, widzi, że jedno z dzieci nie tylko nie wykazuje żadnej woli poprawy, lecz ma także negatywny wpływ na inne dzieci, przeciwdziałając wysiłkom wychowawczym, to czyż nie weźmie pod uwagę osobnego i do trwałego ukarania gorszyciela ze względu na dobro pozostałych dzieci? Czy takie wyjątkowe potraktowanie tego jednego jest okrucieństwem czy przejawem sadyzmu? Czyż sadyzmem jest dożywotnie więzienie czy też kara śmierci dla seryjnego mordercy, który nie okazuje żadnej woli poprawy?

Oczywiście, to jest tylko przykład wzięty z naszej ludzkiej rzeczywistości. Jednak ukazuje on zasady ogólny:
- człowiek jest w stanie uparcie trwać w grzechu i woli grzeszenia, tym samym
- zasługuje na karę odpowiednią dla tego stanu, a to jest właśnie kara wieczna czyli piekło.
Inna kara byłaby w takim wypadku sprzeczna z Bożą sprawiedliwością, które jest zarazem miłosierdziem zwłaszcza wobec tych, którzy przez tą karę są skłaniani ku nawróceniu. Prawdziwe miłosierdzie nigdy nie jest sprzeczne ze sprawiedliwością.