Tzw. Msze św. gregoriańskie mają swoje źródło w opowiadaniu papieża św. Grzegorza Wielkiego (Dial IV 55 ), gdzie jest mowa o tym, jak opatowi klasztoru św. Andrzeja ukazał się zmarły mnich po tym jak sprawowano za jego duszę Mszę św. przez 30 kolejnych dni. To ukazanie się miało oznaczać, iż dusza została wyzwolona z czyśćca.
W średniowieczu praktyka ta - opierająca się na starotestamentalnym czasie żałoby (Li 20, 29 oraz Pwt 34, 8) - była bardzo popularna. Wyposażona była nawet w osobne formularze mszalne na każdy dzień. Mszał Rzymski św. Piusa V zawiera tylko praktykę w siódmy, trzydziesty i rocznicowy dzień po śmierci.
Sobór Trydencki w osobnym dekrecie o nadużyciach nakazuje, że należy usunąć zabobonne przekonanie o określonej liczbie Mszy św. i świec, zaś pouczać ludo tym, skąd pochodzi bogaty i niebiański owoc Najświętszej Ofiary:
Oczywiście nie jest to skierowane przeciw praktyce Mszy św. gregoriańskich lecz przeciw ich zabobonnemu rozumieniu i traktowaniu.
Szereg papieży zalecało ich praktykowanie:
- Benedykt XIV wydał specjalny dekret odnośnie ołtarza do takich celebracyj.
- Leon XIII również zachęcał do tej praktyki, pochwaląc zaufanie wiernych:
Po Soborze Watykańskim II praktyka ta została potwierdzona, o czym świadczy wyjaśnienie wydane przez Kongregację Soboru z 1967 r. odnośnie przerwania trzydziestu dni:
Wyjaśnione jest, że w razie konieczności przerwania 30 dni przez kapłana z powodu ważnej przyczyny jak choroba, kapłan może kontynuować, przez co nie jest pomniejszona wartość Mszy św.
Podsumowując:
- Nie ma gwarancji w znaczeniu zabobonnym czyli automatycznej skuteczności. We wierze katolickiej każda Msza św. ma wartość nieskończoną jako uobecnienie Ofiary Krzyżowej.
- Powtarzanie i liczba Mszy św. ma znaczenie i wartość odnośnie działania ("uczynków") Kościoła (w tym kapłana), które jest ograniczone i tym samym może i powinno być powtarzane i pomnażane ku chwale Boga i zbawieniu dusz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz