Zasady komentowania: bez anonimowych komentarzy

Jak odnosić się do objawień prywatnych?



Wiara katolicka dotyczy prawd objawionych przez Boga a przekazanych w Tradycji i Piśmie św. oraz nauczanych przez Kościół. Jest to tzw. depositum fidei, czyli prawdy wiary powierzone Apostołom i Kościołowi do głoszenia i zachowywania. Są one nazywane w teologii Objawieniem publicznym w tym sensie, że jest ono raz na zawsze dane dla całej ludzkości. 

Oprócz Objawienia publicznego, zawartego w Tradycji Kościoła i Piśmie św., mają miejsce w historii Kościoła tzw. objawienia prywatne. Są to wydarzenia, gdy Pan Bóg przez wybrane osoby daje pouczenie, przypomnienie czy napomnienie dla Kościoła i ludzkości na dany czas, czyli są prorockie. Katechizm mówi: 




Są to objawienia prywatne w tym znaczeniu, że
- są jedynie wskazaniem danym na konkretny czas w historii, oraz
- wskazują na Objawienie publiczne. 

Tym samym są jedynie podrzędne i względne, dlatego nie ma obowiązku wierzenia w nie, nawet jeśli są uznane przez Kościół. 

Obowiązuje natomiast ostrożność wobec rzekomych objawień nieuznanych Kościół, tym bardziej wobec odrzuconych tzn. uznanych za nie pochodzące od Boga. Wiara w takowe rzekome objawienia niesie ze sobą niekiedy poważne niebezpieczeństwa dla czystości wiary oraz życia duchowego i moralnego. 


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz