Czy "indultowcy" są nieuczciwi? (z post scriptum)

Jest to jeden z głównych chwytów marketingowych stosowanych przez lefebvrian czyli FSSPX. Chodzi o warunki ustanowienia tzw. mszy indultowych podane zwłaszcza w motu proprio "Ecclesia Dei" z 1988 r. Jest zrozumiałe, że FSSPX bardzo nie lubi tegoż dokumentu, gdyż odnosi się on z jednej strony do święceń biskupich powziętych przez abp M. Lefebvre'a bez mandatu papieskiego, uznanych w tymże dokumencie za akt schizmatycki, a z drugiej strony daje możliwość ustanowienia miejsc sprawowania liturgii tradycyjnej w ramach regularnych struktur kościelnych, czyli poza quasi monopolem FSSPX. Przyjrzyjmy się słowom tegoż dokumentu w kwestii, o której mówi x. Szydłowski.

Chodzi zwłaszcza o ten fragment (źródło tutaj):

W tłumaczeniu:

"ponadto wszędzie należy poważać nastawienie tych, którzy czują się związani z liturgiczną tradycją łacińską, a to poprzez szerokie i wielkoduszne zastosowanie wydanych już dawniej przez Stolicę Apostolską norm co do używania Mszału Rzymskiego według typicznego wydania z roku 1962"

Wskazany tutaj list Kongregacji Kultu Bożego z 1984 r. skierowany do biskupów podaje następujące warunki (źródło tutaj):

Podkreślone zdanie jest kluczowe w sprawie. Brzmi ono w oryginale (źródło tutaj):

Dokładne tłumaczenie brzmi:

"Bez dwuznaczności niech będzie stwierdzone także publicznie, że taki kapłan i tacy wierni nie mają żadnego udziału z tymi, którzy poddają w wątpliwość moc prawną i prawidłowość doktrynalną Mszału Rzymskiego promulgowanego przez Pawła VI w 1970 roku."

Istotne są więc kwestie:

- Kto poddaje w wątpliwość moc prawną i prawidłowość doktrynalną Mszału Pawła VI?

- Dlaczego to poddawanie w wątpliwość jest tak surowo traktowane przez owe dokumenty watykańskie?

- Na czym polega owo poddawanie w wątpliwość?

- Dlaczego FSSPX tak wręcz alergicznie reaguje na ten warunek, do którego spełnienia zobowiązani są tzw. indultowcy?

Sprawa nie jest wyjaśniona ani w tym dokumencie, ani w żadnym innym. Zgodnie z przysłowiem "uderz w stół a nożyce się odezwą" nie trudno zgadnąć, że FSSPX czuje się wywołane, o czym świadczy oficjalna linia tegoż Bractwa reprezentowana dość wyraziście przynajmniej w Polsce, konkretnie w kazaniach i innych publicznych wystąpieniach. Jednak także tutaj diabeł siedzi w szczegółach. Otóż konieczne jest przede wszystkim określenie pojęć. 

Moc prawna czyli legalność ("vis legitima") oznacza nic innego jak obowiązywalność zarządzenia wydanego przez osobę uprawnioną do tego aktu, czyli legalnie sprawującą władzę. Czy FSSPX kiedykolwiek oficjalnie zanegowało, iż Paweł VI legalnie wydał mszał? Czy FSSPX kiedykolwiek oficjalnie zanegowało, że Paweł VI jest czy był papieżem? Nic mi o tym nie wiadomo. 

Prawość doktrynalna ("rectitudo doctrinalis") jest kwestią wprawdzie obszerną lecz jeszcze prostszą. Chodzi tutaj o wolność od błędów doktrynalnych czyli treści niezgodnych z prawdami wiary i zwyczajnym Magisterium Kościoła. Chodzi zwłaszcza o herezje czyli bezpośrednie zanegowanie zdefiniowanych prawd wiary katolickiej. Czy FSSPX kiedykolwiek ogłosiło oficjalnie, że mszał Pawła VI zawiera herezje czy przynajmniej błędy doktrynalne? Także co do tego nie są mi znane żadne dokumenty wydane oficjalnie przez FSSPX. 

Owszem, zarówno w jednej jak i w drugiej kwestii nagminne są zarzuty członków FSSPX zarówno w kazaniach jak i w innych wypowiedziach publicznych, zresztą regularnie wykazujących niestety dość mizerny poziom merytoryczny, intelektualny i teologiczny. Dlaczego więc w ciągu ponad pół wieku swego istnienia FSSPX nie zdobyło się na oficjalną deklarację doktrynalną, która by całościowo, precyzyjnie i jasno określała jego stanowisko co do legalności wprowadzenia mszału Pawła VI oraz jego kwalifikacji doktrynalnej według tradycyjnych norm teologii katolickiej?

I oczywiście kłamstwem jest, jakoby kapłani sprawujący tzw. indulty oraz wierni uczęszczający na nie musieli cokolwiek deklarować. To są najwyżej wymysły nadgorliwych modernistów, które nie mają podstaw prawnych. Władze diecezjalne oczywiście mają prawo sobie badać, zresztą w świetle dość gumiastych sformułowań. 

Mówiąc w skrócie:

- Zanegowanie prawomocności wprowadzenia mszału Pawła VI oznacza de facto zanegowanie, że Paweł VI był papieżem, a to już jest sedewakantyzm, od którego oficjalnie odcina się FSSPX. 

- Tak samo twierdzenie, jakoby mszał Pawła VI zawierał herezje, oznacza nie mniej jak to, że Paweł VI utracił urząd papieski, skoro nakazał Kościołowi heretycki obrzęd, i to też jest stanowisko sedewakantystyczne, od którego oficjalnie odcina się FSSPX.

Kto tu jest więc nieuczciwy?

Post scriptum 

Jeden z P. T. Czytelników podał link do jednego z wystąpień x. Szydłowskiego w temacie. Istotne są następujące wypowiedzi:

Tutaj x. Szydłowski zupełnie bezkrytycznie cytuje dość tendencyjne tłumaczenie listu z 1984 r. tak jakby nie był w stanie samodzielnie czytać i przetłumaczyć oryginału. 

Po drugie, posługuje się niejasnym sformułowaniem "akceptacja nowej mszy". 

Po trzecie, otwarcie twierdzi, że FSSPX nie akceptuje prawomocności i prawowierności nowej mszy. Powinien wyczerpująco uzasadnić, a tego nie czyni. I widocznie nie zdaje sobie sprawy z tego, że odrzucenie prawomocności i prawowierności mszału Pawła VI oznacza de facto zanegowanie, że Paweł VI był papieżem. Jeśli papież zarządza heretycki mszał, to tym samym narzuca Kościołowi herezję. To jest bardzo poważny zarzut i musi być rzetelnie i szczegółowo udowodniony i przedstawiony wraz z konsekwencjami dla urzędu papieskiego, czyli dla kwestii, czy taka osoba może być papieżem. Tego ani x. Szydłowski ani nikt inny z FSSPX - o ile mi wiadomo - dotychczas nie uczynił, a wymaga tego uczciwość i rzetelność zarówno teologiczna jak też duszpasterska wobec wiernych, którym FSSPX posługuje. 

Owszem, wolno twierdzić, że mszał Pawła VI jest szkodliwy dla Kościoła i lepiej byłoby gdyby go nie było. To jest jednak ocena teologiczna, historyczna i pastoralna, której żaden dokument rzymski nie zabrania. 

To jest słuszna uwaga, gdyż ten warunek - z pewnymi modyfikacjami - pojawia się zarówno w Summorum Pontificum jak też w Traditionis custodes. Tym bardziej konieczne jest zważanie na jego właściwą treść wraz z kontextem. 

Tutaj odnośnie do słynnego motu proprio Summorum Pontificum:

X. Szydłowski wyznaje - widocznie w imieniu całego FSSPX, a powinien to uzasadnić - że nie uznaje prawomocności i prawowierności mszału Pawła VI oraz papieża za najwyższego pasterza Kościoła powszechnego. Ciekawe, gdyż to jest stanowisko nie tylko sedewakantystyczne lecz schizmatyckie, skoro nie uznające władzy papieskiej. 

Tutaj znowu przedstawia stanowisko FSSPX jako nieuznające władzy papieskiej, skoro tak interpretuje wymagania, iż chodzi o odcięcie się od FSSPX. 

Także tutaj x. Szydłowski jest dość wyraźny, gdy twierdzi, że nowa msza nie jest rytem katolickim. Powraca więc znów kwestia, czy osoba, która narzuca Kościołowi niekatolicki - czyli heretycki - ryt, może być papieżem. 

Tutaj taktyka jest psychologiczno-duchowa: apelowanie do dumy czy poczucia swojej wartości, a właściwie wzywanie do niezgody na poniżanie czy upokarzanie przez modernistyczne struktury. Ten wątek ma wyraźne przełożenie na oddziaływanie FSSPX na wiernych. Otóż efekty podjudzania do pychy i buntu są dość widoczne dla każdego, kto ma do czynienia z tymi środowiskami. Zaś pycha, zresztą połączona z zakłamaniem jest widoczna przede wszystkim u takich osób jak x. Karl Stehlin i x. Szymon Bańka, a niestety także u wielu wiernych, którzy poddają się ich wpływowi. Z całą pewnością nie jest to postawa katolicka i zdrowa duchowo. Oczywiście nikt nie lubi być poniżany, to jest zrozumiałe. Jednak czy ucieczka przed upokarzaniem i to aż do tworzenia de facto schizmatyckich struktur - mimo oficjalnego wyrzekania się bycia w schiźmie - świadczy o dojrzałości teologicznej i duchowej? To jest pytanie oczywiście retoryczne. Zresztą szczególnie aktualne w okresie Wielkiego Postu i Męki Pańskiej. 

Tutaj jest ciekawa konstrukcja psychologiczno-duchowa: popadnięcie w kary kościelne kapłanów, którzy przyłączyli się do FSSPX ma być argumentem za brakiem "współczucia" dla tych kapłanów, którzy trwają w regularnych strukturach. No cóż, to jest mentalność znów wybitnie sekciarska: "nie przychodzicie do nas, to dobrze wam tak, jak was traktują moderniści". Natomiast zupełnie x. Szydłowski pomija istotny dla sprawy wymiar kanoniczny. Czyż x. Szydłowski oczekuje, że władze diecezjalne czy zakonne nie zareagują kanonicznie na odejście duchownego do wspólnoty bez statusu kanonicznego, jaką jest FSSPX? Czy FSSPX w ogóle ubiega się czy stara o status kanoniczny? Jakże można porównywać poniżanie kapłanów trwających w regularnych strukturach z karami kanonicznymi nałożonymi na tych, którzy te struktury opuścili? Myślenie x. Szydłowskiego - i widocznie nie tylko jego - jest następujące: "nie chcesz być poniżany przez modernistów, to przyjdź do nas, bo lepiej być w karach kanonicznych niż być traktowanym przez modernistów jak śmieć". No cóż, to jest chwytliwe psychologicznie i po ludzku, lecz z całą pewnością nie jest zgodne ani z zasadami Kościoła, ani nawet z nauczaniem świętych i mistrzów duchowości katolickiej. To jest mentalność sekciarska, nie katolicka. 

Oczywiście nie zamierzam osądzać tych kapłanów, którzy podjęli decyzję, do jakiej wzywa x. Szydłowski, zapewne zresztą zgodnie z linią FSSPX w Polsce pod przywództwem x. Stehlina. Nie znam ich motywów ani szczegółów sytuacji. Zakładam, że powodem nie była ucieczka przed poniżaniem lecz pragnienie posługiwania wiernym zgodnie z tradycyjnym nauczaniem Kościoła. Jednak słowa x. Szydłowskiego ujawniają mentalność, która widocznie dominuje w FSSPX przynajmniej w Polsce, a to jest bardzo niepokojące nawet już pod względem czysto duchowym. 

Tutaj znów dość wyraźna jest pogarda dla kapłanów tradycyjnych, trwających w regularnych strukturach, gdyż są przedstawiani jako tchórze i obłudnicy. Równocześnie dość szczerze podaje warunki, na jakich kapłani mogą się przyłączyć do FSSPX, a świadczą one znowu o mentalności typowo sekciarskiej, skoro wymaga się uznania nieomylności "bractwa". 

Podsumowując:

Przyznam, że jestem dość zaszokowany tym wystąpieniem, aczkolwiek pasuje ono do moich doświadczeń, które opisałem kilkanaście miesięcy temu (tutaj). Miałem nadzieję, że nie jest aż tak źle z FSSPX. Jednak fakty się liczą, nawet wbrew optymizmowi. Sytuacja jest oczywiście złożona. Odpowiedzialność za nią ponosi nie tylko FSSPX. Przyczyną są wydarzenia i procesy, które nastąpiły od lat 60-ych obiegłego wieku. Tym niemniej w każdej sytuacji można i należy wybierać i zachowywać się zgodnie z odwiecznymi zasadami Kościoła pod względem zarówno teologicznym jak też kanonicznym i duchowym. Jest obecnie dość widoczne, że FSSPX ma problem nie tylko kanoniczny w postaci braku statusu kanonicznego. To byłby jeszcze najmniejszy problem i przynajmniej w dalszej perspektywie dość łatwy do załatwienia, o czym świadczą starania podjęte za pontyfikatu Benedykta XVI. O wiele ważniejszy i istotny jest wymiar teologiczny i duchowy. Pod względem teologicznym FSSPX przynajmniej w Polsce błyszczy dennością i ignorancją, co widać szczególnie w wystąpieniach ich medialnej gwiazdy jaką jest x. Szymon Bańka. Pod względem duchowym nie sposób nie dostrzec płycizny, zakłamania i wręcz jaskrawej pychy, zwłaszcza w zachowaniu x. Stehlin'a, ale nie tylko. To już jest bardzo niepokojące i niestety źle wróży na przyszłość. Powiem wprost: linia FSSPX w Polsce pod przywództwem x. Stehlin'a znajduje się bardzo wyraźnie na kursie sekciarskim i schizmatyckim. Oczywiście należy uznać i docenić wkład do rozpowszechnienia liturgii tradycyjnej i tradycyjnego nauczania Kościoła. Jednak sposób, w jaki się to odbywa, generalnie bardziej może owocować odstręczanem od Tradycji niż przybliżaniem do niej. Oby Pan Bóg miał nas w Swojej opiece!