"Do k... nędzy" czyli stan umysłu oSzustaka

 

Niestety po raz kolejny czuję się w obowiązku poświęcić nieco uwagi wystąpieniu o. Adama Szustaka, znowu na prośbę kogoś z P. T. Czytelników:

Tym razem chodzi o pierwszy - póki co jedyny - wywiad, jakiego raczył on udzielić i to akurat niewierzącemu o nazwisku Karol Paciorek, który zaliczył zarówno w dzieciństwie udział w tzw. oazie jak też jakiś czas studiów na jezuickiej uczelni w Krakowie, co zapewne nie jest przypadkowe. Zresztą wywiad odbywa się w dość dziwnej - podyktowanej przez gospodarza - sytuacji typowej dla toalet publicznych i w związku z tym zaczyna się w sposób typowy dla nastolatków z zaburzonym stosunkiem do części ciała i sexualności: 

Wywiad nie wnosi istotnych nowości ani co do poglądów, ani co do osobowości oSz., lecz potwierdza dość dobitnie diagnozę, którą dane mi było uczynić już na niniejszym blogu (poprzednie wpisy można łatwo znaleźć obok po prawej pod etykietą "Szustak"). Idźmy po kolei.

1. O piekle:

Tutaj oSz. popełnia kilka kłamstw na raz, ponieważ:

- Stanięcie na sądzie Bożym nie oznacza możliwości podjęcia decyzji za czy przeciw Bogu. Sąd polega z definicji - i wyłącznie o takim sądzie mówi Pismo św. (por. Mt 25) - na wydaniu wyroku za czyny już dokonane, a nie na możliwości popełnienia względnie niepopełnienia już popełnionych czynów. 

- Ani w Piśmie św., ani w żadnym nauczaniu Doktorów czy Magisterium Kościoła nie ma mowy o możliwości decyzji dopiero na sądzie Bożym, czyli po śmierci. Całość Objawienia Bożego jest zgodna co do tego, że będziemy sądzeni z czynów dokonanych za życia (por. Łk 16, 19-31). Cała Ewangelia sprowadza się do wezwania do nawrócenia, by uniknąć potępienia wiecznego czyli piekła. Sam Pan Jezus wielokrotnie ostrzega przed tym potępieniem (Mk 9, 46nn; Mt 3, 12 itp.). Katechizm mówi: 

Tym samym oSz. perfidnie oszukuje odbiorców. 

Zaś jego fałszywy bełkot w temacie jest nie tylko absurdalny i bez podstaw w Bożym Objawieniu i teologii katolickiej, lecz bardzo  niebezpieczny. Jeśli ktoś bowiem uważa, że dopiero po śmierci Pan Bóg mu zaproponuje szczęście w niebie, to nie tylko się głęboko myli, lecz jest skłonny odkładać decyzję wiary - która wymaga przecież życia zgodnego z wiarą - aż do momentu śmierci czy nawet po śmierci. Natomiast wiara katolicka polega na tym, że człowiek wierzy w obietnicę szczęśliwości wiecznej, decydując się już teraz na drogę, która do niej prowadzi. Tak więc głoszony przez oSz. pomysł decyzji po śmierci

- po pierwsze, jest utwierdzeniem niewierzących i grzeszników w ich niewierze i grzesznym życiu,

- po drugie, zawiera wręcz bluźniercze założenie, jakoby Bóg w doczesnym życiu nie dawał nam wystarczającego światła i możliwości podjęcia decyzji prowadzącej do szczęśliwości wiecznej. 

Jest to więc bluźnierczy i wręcz szatański pomysł (nieco więcej w temacie tutaj). 

2. O autorytetach:

Ciekawe i zupełnie niezaskakujące jest to, kogo oSz. uważa za swój autorytet: kogoś, kto się z nim zgadza i go popiera, a najwyżej delikatnie zwraca mu na coś uwagę. I kto oczywiście jest tak samo "ewangeliczny" jak sam oSz. (więcej tutaj), co widać chociażby na powyżej wskazanym temacie piekła...

3. O filmach Sekielskich:

Tak więc oSzustaka cieszy przedstawianie Kościoła jako instytucji chroniącej pedofilów, bo do tego się sprowadzają owe filmiki. W nich nie chodzi o zwalczanie pedofilii oraz jej tuszowania, gdyż wówczas Sekielscy zajęliby się problemem także w innych środowiskach, gdzie rozmiar takich zjawisk jest o wiele większy. OSzustaka cieszy też bunt typu "strajk kobiet", który walczy o aborcję bez żadnych ograniczeń i o "prawa" dla LGBT. Komentarz zbędny, zgodnie z zasadą: pokaż mi, co cię cieszy, a powiem ci, kim jesteś...

4. O sakramentaliach: 

Tu jest kolejny przykład oszukiwania odbiorców. Wystarczy porównanie z tym, co katechizm rzeczywiście mówi:

Tak więc widocznie oSz. wynalazł swój własny katechizm. Otóż według katechizmu katolickiego sakramentalia działają nie mocą wiary danej osoby, lecz mocą modlitwy Kościoła. Oczywiście wiara danej osoby jest warunkiem przyjęcia tych skutków, gdyż dysponuje ku temu. Natomiast oSz. widocznie myśli kategoriami protestanckimi, gdzie subiektywny akt wiary stanowi istotę, nie obiektywna rzeczywistość działania Kościoła w porządku łaski. To jest istotne dla zrozumienia sensu i celowości nie tylko sakramentaliów lecz całej działalności Kościoła: jej akty zewnętrzne mają wartość nawet jeśli nie widać jej skutków wewnętrznych, czyli w porządku łaski wewnętrznej. 

Nie dziwi więc, że katolickie rozumienie np. używania wody święconej poświadczone w księdze liturgicznej Kościoła, jaką jest Rituale Romanum, oSz. nazywa dosłownie "bzdurą":

Oto jak Kościół modli się w obrzędzie poświęcenia wody, gdzie mówi wprost o wypędzaniu wszelkiej mocy złego ducha wraz z jego demonami:

Znamienny jest fałsz i wyraźnie emocjonalne zacietrzewienie oSz., gdy wyszydza i odrzuca tę modlitwę. 

5. O wniebowzięciu:

Tutaj oSz. wręcz bluźnierczo zrównuje zagadkowe - a raczej podejrzane - zaginięcie modernistycznego duchownego ze Wniebowzięciem Najświętszej Mariji Panny. Katechizm mówi dość jasno:

Skoro oSz. jest na tyle myślącym człowiekiem, by nie wierzyć w rzeczywiste wniebowzięcie x. Grzywocza (którego tajemnicze zniknięcie bez odnalezienia ciała czy choćby jego śladów można całkiem dobrze wytłumaczyć w sposób naturalny), to porównanie tej sprawy z chwalebnym Wniebowzięciem Matki Zbawiciela jest bezczelnym szyderstwem z prawdy wiary katolickiej. 

6. O homosexualiźmie:

Tak więc oSz. zrównuje heterosexualne grzechy rozwiązłości i niewierności małżeńskiej z grzechami homosexualnymi, które są przeciwne już samej naturze aktu sexualnego. Natomiast katechizm mówi wyraźnie o nieuporządkowaniu w znaczeniu nienaturalności:

Skoro oSz. uważa grzechy heterosexualne za tak samo "nienaturalne" jak akty homosexualne, to tym samym pośrednio neguje to, co je istotnie odróżnia, czyli odniesienie do natury aktu sexualnego, czyli tym samym nienaturalność skłonności homosexualnej oraz wynikających z niej aktów. Czyni to sprytnie przez nazwanie "nienaturalnymi" istotnie różnych grzechów. Na czym innym bowiem polega grzeszność aktów heterosexualnych pozamałżeńskich, a na czym innym grzeszność aktów homosexualnych.

7. O biskupach:

Nasuwa się pytanie: czego według oSz. należy oczekiwać od pasterzy Kościoła, jak nie właśnie troski o sprawowanie sakramentów i uczestniczenie w nich? Na to pytanie oSz. nie odpowiada. Jedynie artykułuje - w sposób wręcz skandalicznie wulgarny, niegodny człowieka o elementarnej kulturze - swój gniew z powodu troski właściwej Kościołowi i jego pasterzom. 

8. O katolikach:

To szyderstwo z katolików dość dokładnie pasuje do gniewu odnośnie powyższej troski pasterzy Kościoła. Nasuwa się pytanie, za kogo oSz. siebie uważa, skoro pogardliwie wyraża się o "frakcji katolickiej". 

9. O sobie i to nawet dość szczerze, co oczywiście należy docenić:

Tutaj oSz. oczywiście się myli, twierdząc, jakoby sama świadomość bycia osobowością narcystyczną niweczyła niebezpieczeństwo. Otóż sama świadomość nie wystarcza, lecz konieczny jest krytyczny stosunek do siebie oraz praca nad sobą, której u oSz. niestety nie widać, o czym świadczą następujące słowa: 

Typowe i właściwe raczej dla niedorozwiniętych osobowości starokawalerskich jest następujący sposób rozwiązywania problemów życiowych: 

W tej wypowiedzi o sobie i zarazem o zbawieniu wszystkich pojawia się klucz do całej działalności oSz., który wyjaśnia jego niesamowitą bezczelność i brak szacunku dla wiary Kościoła i już nawet zwykłej prawdy co do prostych faktów:

Godna uwagi jest szczególnie deklaracja odnośnie własnej modlitwy:

Widocznie oSz. nie modli się modlitwą "Ojcze nasz" - zresztą podaną przez samego Jezusa Chrystusa - gdyż składa się ona akurat z próśb. Taka to jest jego wiara, widocznie daleka nawet od Pisma św. i źródeł chrześcijaństwa. 

10. O planie na przyszłość i zarazem deklaracja odnośnie dotychczasowej działalności:

Nawiązanie do marxistowskiego określenia religii "opium ludu" właściwie nie zaskakuje na tle całej działalności oSz. i głoszonych przez niego poglądów. 

Podsumowując:

Ten dość szczery wywiad jest przede wszystkim swego rodzaju autoafirmacją i manifestem. Dobrze, że się pojawił. Zapewne jest on ważnym punktem w działalności oSz., zwłaszcza jako zwiastun następnych jego posunięć. Prawdopodobnie jest to z jego strony następny test, na ile może się posunąć w swojej już zupełnie nieukrywanej niechęci i wręcz wrogości nie tylko dla instytucji Kościoła, lecz jeszcze bardziej dla jego wiary i pobożności. 

Czy podjęte zostaną wobec niego jakieś kroki dyscyplinujące? Jest to mało prawdopodobne, gdyż po pierwsze widocznie ma poparcie swoich przełożonych zakonnych, a po drugie ma protektora w osobie abpa Rysia, który jest w stanie go wybronić nie tylko wobec konferencji biskupów polskich lecz jeszcze bardziej wobec władz rzymskich. Nie przypadkowo oSz. regularnie deklaruje swój podziw i wręcz uwielbienie dla Franciszka. To jest istotny element jego strategii. 

Pewne jest, że oSz. chodzi o rozszerzanie czy przynajmniej umacnianie swojej popularności. W imię tego celu jest gotów zaprzeczać nawet swoim wypowiedziom. Stąd nie jest wykluczone, że skoryguje czy odwoła swoje niektóre słowa, jeśli będzie to w interesie własnej popularności. Ta gra z naiwną publicznością i zarazem bezradną hierarchią będzie trwała tak długo, jak długo oSz. będzie się tym dobrze - to znaczy przyjemnie dla siebie - bawił. Z osobowości jest to duży narcystyczny dzieciak, co zwykle z czasem przeradza się w mniej czy bardziej brutalny despotyzm. Dopóki będzie miał z tego wymierne korzyści - w postaci popularności i też dochodowości materialnej - gra będzie trwała. Gdy przestanie go to bawić, zmieni reguły gry, dyktując oczywiście swoje, albo poszuka sobie innej zabawy, która będzie łechtała jego wybujałe ego. Należy się obawiać, że jego nienawiść dla katolicyzmu w połączeniu z zimną kalkulacją, iż będąc wewnątrz struktur kościelnych jest w stanie bardziej szkodzić Kościołowi i wierze naiwnych katolików niż poza nimi, będzie go motywowała do kontynuowania działalności w obecnej formie, przynajmniej dopóki nie zabraknie mu pomysłów dla tych ram. Iście demoniczna obłuda i przebiegłość będą mu w tym pomocne. Tym samym raczej nie należy się spodziewać formalnego zerwania z Kościołem z jego strony, chyba że zapragnie ułożyć sobie spokojniejsze życie u boku jakiejś niewiasty, zadowalając się exploatowaniem popularności zdobytej w habicie dominikańskim, zresztą skazanej na nieuchronne bladnięcie przynajmniej w Polsce. Mógłby oczywiście zacząć np. karierę polityczną o boku swojego byłego współbrata i poplecznika Hołowni. Jednak zapewne zdaje sobie sprawę z tego, iż jako polityk nie może liczyć na taką naiwność i szacunek pospólstwa jak ktoś występujący przynajmniej co jakiś czas w habicie. 

Na koniec jeszcze parę uwag o tym, jakie są przyczyny aż takiej popularności tego człowieka. 

Po pierwsze, jego talent medialny wraz z widocznym świetnym samopoczuciem przed kamerą. Jego wyraźnie bawi popisywanie się swoją gadatliwością, minami, gestami, a zwłaszcza tym, że się to ludziom podoba. Ten luzacki, zabawowy nastrój jest działaniem na uczucia, dzięki czemu odbiorcy łykają nawet grube absurdy, brednie i zaprzeczanie samemu sobie. 

Po drugie, profesjonalizm filmików, czyli wsparcie ludzi potrafiących to dobrze robić. 

Po trzecie, fatalny stan wiedzy religijnej wśród katolików, zwłaszcza młodych, co czyni ich bardzo łatwym łupem tego typu zwodzicieli medialnych (oSz. nie jest jedynym, aczkolwiek chyba najbardziej znanym i najbardziej profesjonalnym).

Po czwarte, kiepska jakość przekazu zarówno bezpośredniego jak też medialnego większości duchownych. Mam tutaj na myśli pewną widoczną sztuczność zachowania i mówienia, co jest odbierane jako brak autentyczności. Tutaj oSz. przebija swojskim, quasi autentycznym - choć dokładnie wytrenowanym - stylem, który sięga wręcz bezczelności i skandaliczności. To jest możliwe oczywiście dzięki pewności siebie, czyli pewności, że nic mu nie grozi ze strony przełożonych i władz kościelnych, cokolwiek by zrobił i powiedział. On jest sobą, bo wie, że może sobie na to pozwolić. 

Oczywiście dopiero współgranie i współdziałanie tych czynników składa się na jego sukces. Nie znam początków jego działalności, zwrócono mi na nią uwagę dopiero w związku ze sprawą Marcina Zielińskiego. 

Na pewno dochodzi jeszcze jeden czynnik, mianowicie powiązanie, a raczej nawet przynależność do sitwy tzw. charyzmatyków, czyli protestanckiej sekty pentekostalnej grasującej w ramach Kościoła katolickiego. W sposób oczywisty oSz. jest produktem i szczególnie wyexponowanym składnikiem podboju katolicyzmu w Polsce przez tę sektę. To dzięki jej poparciu i wypromowaniu oSz. osiągnął sukces medialny, czyli biznesowo-popularnościowy, niestety z fatalnymi skutkami dla Kościoła i stanu katolicyzmu w Polsce. 

Cóż pozostaje katolikom w takiej sytuacji?

Po pierwsze, modlić się i ofiarować za jego nawrócenie oraz otrzeźwienie dla gawiedzi, która naiwnie daje się zwodzić. 

Po drugie, należy demaskować jego fałsze, kłamstwa, błędy i herezje, ostrzegając nieświadomych i niekumatych. 

Po trzecie, należy słać skargi do władz kościelnych, zarówno zakonnych jak też diecezjalnych i rzymskich, domagając się przykładnego ukarania oSz. w celu nakłonienia go do nawrócenia i pokuty za zło wyrządzane duszom odbiorców i całemu Kościołowi. 

Post scriptum

Na prośbę P. T. Czytelników podaję najważniejsze adresy do pisania skarg:

Padre Gerard Francisco Parco Timoner III

Piazza Pietro d'Illiria, 1
00153 Rome
Italy
Phone: +39 06.579401
secretarius@curia.op.org

Sua Eminenza il Cardinale Prefetto
Piazza Pio XII, n. 3
00193 Roma
Italy
formularz kontaktowy: tutaj

Konferencja Episkopatu Polski
Skwer kard. Stefana Wyszyńskiego 6
01-015 Warszawa
centrala: 22 530 48 00, 22 530 48 01
fax: 22 838 09 67
e-mail: skep@episkopat.pl

Polska Prowincja Zakonu Kaznodziejskiego (oo. Dominikanów)
ul. Freta 10
00-227 Warszawa
tel.: +48 22 831 48 31
fax.: +48 22 635 74 39

tutaj dalsze dane kontaktowe:

https://info.dominikanie.pl/kontakty/kuria-prowincjalna/

Skargi najlepiej jest napisać własnymi słowami, konkretnie i zwięźle. Można się posłużyć krytyką podaną na niniejszym blogu.