Jak żyć?

To kolejne pytanie w tym temacie. Widocznie wciąż aktualne. Już parę razy odpowiadałem. 

Rzeczywiście zrozumiała jest potrzeba zaufania i powierzenia się opiece duchowej. Wiele osób ignoruje czy pomija problemy istniejące czy to na indulcie czy u lefebvrianów. Najgorzej jest, gdy się neguje istnienie problemów wbrew faktom, gdyż to cuchnie sekciarstwem. Czy to znaczy, że szczery, wierny katolik nie ma obecnie domu duchowej czy ojczyzny duchowej? 

Oczywiście nie. Sytuacja nie jest łatwa. Przeciętny, a szczery i kumaty katolik w Polsce zwykle nie może czuć się dobrze w przeciętnej parafii Novus Ordo, gdzie coraz nachalniej wciskane się modernistyczne pomysły jak Komunia dołapna, na stojąco, świeccy szafarze, ministrantki, gitarki itp. W indultach też niestety nierzadkie są nadużycia wynikające czy to z niewiedzy duszpasterza, czy wręcz z woli wmieszania modernizmu. U lefebvrian nierzadko również brakuje wiedzy i solidności teologicznej, a jest za to tym większa buta i mniemanie o swojej własnej doskonałości i nieomylności. Równocześnie jednak pewne jest, że także w takiej sytuacji można i trzeba iść drogą zbawienia duszy, i to nie przez więzy ludzkie lecz przez związanie się z Jezusem Chrystusem. Na tym polega dojrzała wiara i prawdziwa religijność. Dobrych, gorliwych i świątobliwych duszpasterzy można znaleźć wszędzie, zawsze, gdy jest to konieczne dla zbawienia duszy. 

Obecnie wiedzę o wierze Kościoła można zdobyć tak łatwo jak dotąd nigdy w historii ludzkości. Także dostęp do sakramentów jest tak łatwy jak nigdy dotąd, choćby z racji możliwości przemieszczania się. Jeśli ktoś obecnie nie zna prawdziwej, nieskażonej wiary Kościoła, to tylko dlatego, że nie chce jej poznać bądź nie dość się stara o jej poznanie. Brakuje natomiast poczucia wspólnotowości i praktykowania jej w znaczeniu konkretnym, doświadczalnym. Nie mam na myśli modernistycznej mody na tworzenie w parafiach różnych "grup", powiązanych zwykle z różnymi "ruchami". One są skażone czy przynajmniej istotnie uformowane przez założycieli i struktury owych "ruchów", które przynajmniej w jakimś stopniu zwykle odwodzą od wiary katolickiej czy prezentują jej zafałszowaną wersję. 

Katolicyzm zawsze bazował na wspólnotach naturalnych, zwłaszcza na rodzinie, która jest podstawową wspólnotą. Obecna sytuacja jest więc szansą na docenienie i wzmocnienie związku życia rodzinnego z życiem wiary. Powinno to mieć postać zarówno wspólnego poznawania wiary jak też jej praktykowania zarówno przez modlitwę jak też uczynki miłości chrześcijańskiej zarówno w rodzinie jak też poza nią. Z mojego doświadczenia wynika, że problem z przekazaniem wiary dzieciom i ogólnie młodszemu pokoleniu polega z reguły, może nawet zawsze na braku tego trójwymiarowego życia wiarą ze strony rodziców: wiedza, modlitwa, oraz czynna, autentyczna miłość. Dzieci oczywiście zwykle chcą samodzielnie zdobywać wiedzę i to poza rodziną. W kryzysie wiary odchodzą też od modlitwy. Tym, co im zwykle zostaje, to pragnienie miłości. Jeśli nie widzą w rodzicach autentycznej miłości, która zawsze łączy w sobie łaskę czyli nadprzyrodzoność z naturalnym, codziennym wymiarem, to szukają raczej argumentów przeciw wierze niż za wiarą. 

Podobnie rzecz się w odniesieniu do wspólnot ponadrodzinnych. Tutaj niestety akurat sekty często przewyższają czy programowo usiłują przewyższyć katolików. Nie mogąc pokonać katolicyzmu intelektualnie, skupiają się na więziach społecznych głównie w wymiarze wzajemnej pomocy, czyli na zwykłym ludzkim poziomie miłości bliźniego. W roli mniejszości jest to łatwiejsze i tym bardziej wyróżnia i zarazem przyciąga. 

Myślę, że są dość proste rady nie tylko dla przetrwania katolików, lecz zarazem dla żywotności i duchowej expansji katolicyzmu:

- solidna wiedza religijna, a także ogólna, we wszystkich dziedzinach, przynajmniej tych istotnych dla rodziny i społeczeństwa

- praktyki religijne, począwszy od modlitwy w rodzinie, aż do liturgii czyli oficjalnego kultu Kościoła

- praktyczna miłość bliźniego, której szkołą powinna być oczywiście rodzina, lecz obejmująca także osoby spoza rodziny, zwłaszcza potrzebujące pomocy jak chore, samotne, żyjące w niedostatku różnorakim czy to duchowym czy materialnym. 

Każda rodzina, która będzie miała na uwadze te trzy aspekty, będzie zalążkiem autentycznej odnowy duchowej Kościoła. 

Rodziny kierujące się tymi zasadami powinne się łączyć ku wzajemnego wsparciu. Okres wakacyjny jest ku temu szczególną okazją, gdyż łatwiej można się odwiedzać mimo jakiejś odległości, czy to na wizyty prywatne, czy też na wspólny wypoczynek wielu rodzin. 

Pan Bóg na pewno też zadba o odpowiednią opiekę duchową dla każdego osobiście i dla każdej wspólnoty. Aczkolwiek trzeba też prosić Pana Boga o to i być może też szukać cierpliwie.