Obiegowa opinia, powtarzana szczególnie chętnie przy okazji afer, głosi, że przyczyną czy powodem nadużyć sexualnych popełnianych przez duchownych katolickich jest życie w celibacie czyli brak zgodnego z naturą wyżycia popędu sexualnego. Twierdzenie to, mimo pozorów słuszności i racjonalności, jest fałszywe z wielu względów:
1. Dane statystyczne są jednoznaczne: nie tylko wśród innych zawodów lecz także wśród duchownych innych wyznań, w których nie ma obowiązku celibatu, przypadki nadużyć sexualnych są znacznie częstsze, por. tutaj i też tutaj.
2. Rzeczone twierdzenie zawiera ukryte założenie, jakoby popęd sexualny nieuchronnie dążył do zaspokojenia, czy to w sposób naturalny czy zastępczy. Jest ono typowe dla tzw. psychoanalizy Freud'a, która po pierwsze opiera się zasadniczo na doświadczeniach z chorymi psychicznie (Freud był psychiatrą), a po drugie nie jest teorią naukową lecz ideologiczną o pewnych apriorycznych i fałszywych założeniach światopoglądowych, mianowicie materialistycznych, czyli sprowadzających człowieka do rangi wyższego zwierzęcia.
3. Ignoruje się znaczenie, wysoką rangę oraz praktyczne dowody stosowalności wstrzemięźliwości sexualnej i to nie tylko w Kościele lecz także w innych religiach (głównie dalekowschodnich jak hinduizm i buddyzm). Powszechne doświadczenie wykazuje, że życie we wstrzemięźliwości jest nie tylko możliwe, lecz że udaje się zdecydowanej większości tych, którzy się go podejmują. Dane statystyczne są jednoznaczne: przypadki nadużyć dotyczą jedynie ułamka duchownych katolickich (mniej niż 1%).
4. Twierdzenie powyższe jest fałszywe także z punktu widzenia psychologiczno-duchowego, co wyjaśnia fakt wspomniany w pukcie 3. Nie ten popełnia nadużycia, kto przestrzega wstrzemięźliwości duchowej czyli w myślach i pragnieniach, lecz ten, kto ją łamie najpierw wewnętrznie, przez brak czystości myśli, uczuć i zamierzeń. A to wynika z zaniedbania zwykłych środków życia duchowego jak modlitwa, rachunek sumienia, spowiedź i kierownictwo duchowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz