Taniec Dawida z całą pewnością nie był czynnością liturgiczną, czyli kultem publicznym, gdyż nie był przewidziany według liturgii Starego Testamentu, która zresztą w ogóle nie zna i nie dopuszcza tańca, mimo że kulty innych narodów i religij zwykle zawierały taniec kultyczny.
Zachowanie Dawida było wyłącznie spontanicznym wyrazem osobistych uczuć, przypuszczalnie wzorowanym właśnie na kultach pogańskich. Dlatego z całą pewnością nie może to być wzór dla zachowania chrześcijan w czasie liturgii czy w miejscu świętym.
Zresztą Dawid generalnie raczej nie może być wzorem dla chrześcijanina, także w tej sprawie, mimo że zaliczany jest do świętych przez Litanię do Wszystkich Świętych. To zaliczenie oznacza, iż ostatecznie przed śmiercią osiągnął świętość, a nie że wszystkie jego czyny i zachowania są i powinne być wzorem dla katolika. Dlatego nadużyciem jest przywoływanie jego tańca w kontekście zachowania w świątyni katolickiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz