Czy intronizacja księgi Pisma św. jest zgodna z wiarą katolicką?

Ostatnio coraz częściej się pojawia zwyczaj "intronizacji Pisma św." czyli umieszczenia księgi na ołtarzu w centrum w taki sposób jakby księga miała by być przedmiotem kultu czy wręcz adoracji. Należy tutaj wskazać w skrócie na następujące okoliczności:

1. Jest to zwyczaj protestancki. Wynika on z

- fałszywej protestanckiej doktryny streszczonej w słynnym powiedzeniu herezjarchy M. Luder'a "sola Scriptura", czyli że Pismo św. samo wystarcza jako źródło wiary, oraz

- protestanckiej negacji Realnej Obecności Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, która jest trwała i zaznaczona przez wyszczególnione miejsce tabernakulum w centrum ołtarza i świątyni, na którym skupia się uwaga, modlitwa i adoracja.

Korzeniem i podstawą tego zwyczaju jest więc wieloraka negacja wiary katolickiej przez fundamentalne składniki doktryny heretyków protestanckich.

2. Swoją drogą ten protestancki zwyczaj nawiązuje do talmudyzmu, gdzie księga Tory przechowywana jest na sposób kultyczny w schowku umieszczonym w centrum synagogi i tym samym przypominającym tabernakulum.
Przejęcie tego zwyczaju od talmudystów i protestantów symbolicznie sugeruje uznanie fałszywych doktryn - już nawet fałszywego pojmowania Pisma św. - i tym samym wprowadza wiernych w błąd.

3. Oczywiście Kościół zawsze otaczał księgę Pisma św. należytym szacunkiem, także podczas liturgii. W uroczystej celebracji tradycyjnej liturgii rzymskiej Ewangeliarz jest uroczyście niesiony przez diakona w procesji wejścia. Jest on także uroczyście okadzany przed odśpiewaniem Ewangelii, podobnie zresztą jak ołtarz, relikwie, celebrans, duchowni oraz wszyscy wierni.
Jest też istotne, że jest to Ewangeliarz, nie całe Pismo św. wraz ze Starym Testamentem, który jest jedynie etapem i przygotowaniem prowadzącym do pełni Objawienia w Jezusie Chrystusie.

4. Kościół nigdy nie otaczał księgi Pisma św. takimi oznakami czci jak w odniesieniu do Najświętszego Sakramentu, gdyż tylko w Eucharystii pod postaciami sakramentalnymi jest obecny sam Jezus Chrystus czyli prawdziwy Bóg.

5. Talmudyczno-protestancki zwyczaj bierze się ponadto z poważnego błędu teologicznego polegającego na utożsamieniu Słowa Bożego z księgą Pisma św. Ten kardynalny błąd jest niestety powielany także przez duchownych i teologów katolickich. A jest on sprzeczny nawet z nauczaniem Soboru Watykańskiego II, który w konstytucji dogmatycznej "Dei Verbum" wyraźnie naucza, że

- Słowem Bożym jest Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek,

- Jego Objawienie, czyli nauczanie i czyny, podane są nie tylko w Piśmie św., lecz najpierw i przede wszystkim w Tradycji, którą Apostołowie przekazali Kościołowi.

6. Exponowanie księgi Pisma św. sugeruje błędnie, jakoby Kościół katolicki był religią księgi, co jest oczywiście nieprawdą. To islam mówi o "religiach księgi", nazywając tak siebie wraz z judaizmem i chrześcijaństwem. Chrześcijaństwo nie jest religią księgi lecz religią Słowa Bożego, którym jest Jezus Chrystus - wcielony Syn Boży. Mówi o tym właśnie konstytucja dogmatyczna "Dei Verbum".

7. Wreszcie na koniec, jako że niektórzy powołują się na zwyczaj uroczystego ustawiania księgi Pisma św. podczas obrad soborów powszechnych. Otóż zachodzi tutaj nieporozumienie. Księga Pisma św. ustawiana jest w auli obrad soborowych jako przypomnienie i zaznaczenie, że Ojcowie wykonując urząd nauczycielski są zobowiązani do wierności Bożemu Objawieniu poświadczonemu w Piśmie św. (obok Tradycji) jako normie normującej nauczanie Kościoła (norma normans). Nie chodzi więc o kult księgi, ani tym bardziej o zastępowanie takim kultem kultu Najświętszego Sakramentu, lecz o wskazanie zgodności i jedności nauczania soboru z Pismem św.