Ogłoszenie kogoś błogosławionym (beatyfikacja) oznacza, że
- po zbadaniu zarówno życia danej osoby jak też zgłoszonych cudów przypisywanych jej wstawiennictwu można przyjąć, że ta osoba jest w niebie, oraz
- wolno publicznie wzywać jej wstawiennictwa, także w formie lokalnego święta liturgicznego czyli na ograniczonym terenie (diecezji, zakonu czy kraju).
W kanonizacji dochodzi jedynie stopień pewności tego orzeczenia oraz rozciągnięcie liturgicznego święta na cały Kościół.
W procesie kanonizacyjnym nie jest ponownie badana heroiczność cnót, czy męczeństwo za wiarę, lecz jedynie rozpowszechnienie kultu oraz następne cuda przypisywane danej osobie, które wydarzyły się po beatyfikacji.
Procesy według tradycyjnych zasad miały charakter przewodu sądowego, w którym ważono dowody i argumenty. Do beatyfikacji były wymagane przynajmniej dwa uznane cuda, do kanonizacji następne dwa (czyli w sumie cztery). Liczba ma znaczenie dlatego, ponieważ orzekanie o cudach, tak samo jak o każdych wydarzeniach historycznych, odbywa się z pewnością moralną (certitudo moralis), nie metafizyczną czy dogmatyczną.
Niestety po Vaticanum II nie tylko poważnie okrojono czynności procesowe, lecz zmniejszono o połowę liczbę wymaganych cudów. Oczywiście ma to konsekwencje dla stopnia pewności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz